#450 - tot in de eeuwigheid (herschrijf)

‘Ongelooflijk.’ Met een diepe zucht ploft Rob op de bank. Zijn ogen zijn bloeddoorlopen en de wallen eronder zijn zo donker dat je, als je niet beter zou weten, zou denken dat hij gevochten heeft.

‘Hoe komt ze erbij?’ Hij knijpt met duim- en wijsvinger in zijn neusbrug en slaat dan beide handen voor zijn ogen. Hij wrijft lang en hard en als zijn gezicht weer tevoorschijn komt, ziet hij er zo verkreukeld uit dat ik een steek in mijn hart voel. Mijn troostende hand blijft in de lucht hangen.
‘Een schaal eten brengen is tot daaraantoe, maar dat opzichtige geflirt? Heeft ze dan totaal geen gevoel voor… voor…’
Een vreugdeloos lachje ketst door de kamer. Rob zucht nogmaals en leunt achterover, zijn ogen gesloten. De laatste tijd slaapt hij nauwelijks en als hij al in slaap valt, is het op de bank. Onze slaapkamer heeft hij in geen weken gezien.

Het borrelt van binnen en ik storm naar buiten. Hij is van mij, hoe haalt ze het in haar botte hersens om zelfs maar een poging te wagen!

Via de openstaande achterdeur kan ik makkelijk haar huis binnenkomen. Heerlijk, die lente. Boven loopt een douche en zonder twijfel ga ik naar boven. Geluidloos glip ik de badkamer in en Mijn vingers schrijven woest piepend een niet mis te verstane boodschap op de beslagen spiegel.
Het water wordt uitgeschakeld en Marian steekt haar hoofd om het douchegordijn. Haar ogen worden groot als haar blik op de spiegel valt en ik word beloond met een ijselijke gil.

 Ze ziet me niet, natuurlijk ziet ze me niet. Ik ben al weken niet meer onder de levenden, maar ik ben er nog wel. Zelfs nu de dood ons veel te vroeg gescheiden heeft, blijft Rob van mij. En dat weet Marian nu ook.

Oude versie: Tot na de dood ons scheidt

‘Kun je het geloven?’ Met een diepe zucht laat Rob zich op de bank zakken. Zijn ogen zijn bloeddoorlopen en de wallen eronder zijn zo donker dat je, als je niet beter zou weten, zou denken dat hij gevochten heeft.
‘Hoe komt ze erbij dat ik interesse zou hebben?’ Hij knijpt met duim- en wijsvinger in zijn neusbrug en slaat dan beide handen voor zijn ogen. Hij wrijft lang en hard en als zijn gezicht weer tevoorschijn komt, ziet hij er zo verkreukeld uit dat ik een steek in mijn hart voel.
‘Een schaal eten brengen is tot daaraantoe, maar dat opzichtige geflirt, heeft ze dan totaal geen gevoel voor… voor…’
Een vreugdeloos lachje ketst door de kamer. Rob zucht nogmaals en leunt achterover, zijn ogen gesloten. De laatste tijd slaapt hij nauwelijks en als hij als in slaap valt, is het op de bank. Ons bed heeft hij in geen weken gezien, laat staan een stap in de slaapkamer gezet.

Het borrelt van binnen en ik storm naar buiten. Die buurvrouw moet met haar tengels van mijn vent afblijven. Hoe durft ze? Ze weet toch dat hij zielsveel van mij houdt? Hoe haalt ze het in haar botte hersens om ook maar een poging te wagen!

Ik draaf naar haar huis en kan via de openstaande achterdeur makkelijk naar binnen. Heerlijk, die lente. Eenmaal in de gang sta ik even besluiteloos. Boven loopt een douche en er vormt zich een idee in mijn hoofd. Ik sluip de trap op en geluidloos glip ik de badkamer in. Mijn vingers schrijven woest piepend een niet mis te verstane boodschap op de beslagen spiegel.
Het water wordt uitgeschakeld en ik zie dat Marian een hoofd om het douchegordijn steekt. Haar ogen worden groot als haar blik op de spiegel valt en ik word beloond met een ijselijke gil.
Ze ziet me niet, natuurlijk ziet ze me niet. Ik ben al weken niet meer onder de levenden, maar ik ben er nog wel. Ik moet Rob beschermen, hij is van mij, tot na de dood ons scheidt. En dat weet Marian nu ook.