#449 Straks wordt het weer lente

Hoi Schmetterling, ik vind je verhaal mooi verwoord en in die zin graag gelezen.

De bompa van de dode bomma leeft nog. ---> zoals het er nu staat, klopt het niet. De opa van de oma is de betovergrootvader van het kind, terwijl je volgens mij de opa van vaders kant bedoelt.

 in de lente wordt ik elf  ---> word

Haar broer, nonkel Fons is net toegekomen. ---> Achter Fons hoort ook nog een komma 

 Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen en loop naar hem toe. ---> ik zou in kindertaal eerder zeggen: Ik moet nu ook huilen. "tranen bedwingen" klinkt naar mijn idee te volwassen.

Hi Fief, dank je voor de reactie. Ik ga uiteraard akkoord met de taalcorrecties maar de bompa van de dode bomma is kinderlogica het gaat om de bompa die bij die bomma hoorde. Met het bedwingen van de tranen was ik even uit mijn kinderrol gevallen, ik heb het aangepast. 

Ik vond het een mooi verhaal, met een duidelijk kindperspectief.

Je legt veel uit, wie wie is, voor mij is dat niet persé nodig. Zelfs zonder de hele eerste alinea begrijp ik waar het verhaal over gaat. Ook wie Elisa is, hoeft voor mij niet uitgelegd te worden. 

Dank voor de reactie SchrijfDeb. Precies omdat het vanuit het kind geschreven is wordt meegedeeld wie wie is. Grote mensen weten natuurlijk meteen wie Elisa is en hoeven blijkbaar geen uitleg. 

@Schmetterling, inderdaad, zo had ik het niet bekeken... Máár, volgens mij denken kinderen er ook niet over na dat ze mensen moeten uitleggen wie wie is. Nou ja, dat is misschien ook muggenziften, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik heb het in ieder geval graag gelezen.

Dag Schmetterling,

Ik vind het een mooi verhaal. Alleen vind ik de vertelde tijd iets te lang voor zo’n kort verhaal. Wellicht zou het verhaal beter worden als je je beperkt tot de dood van oma. De informatie die daarvoor gegeven wordt doet voor mij als overbodig aan (ook al is het goed geschreven). 

De leeftijd van het kind had ik veel jonger geschat, dus misschien is dit iets om nog een keer kritisch naar te kijken. De bijnaampjes en de woordkeuze zijn wat mij betreft wat kinderlijk voor een kind van bijna elf jaar. 

 Probeer wel dezelfde woordkeuze aan te houden. Woorden als ‘tonen’ (laten zien?) ‘luid’ (hard?) vallen een beetje uit de toon in dit verhaal. 

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Dank je Anna voor de commentaar. Ik begrijp niet wat je bedoelt met 'dezelfde' woordkeuze aanhouden maar heb tonen en luid vervangen door laten zien en hard. Ik lees nergens bijnaampjes, tenzij je doelt op bomma en bompa, dat zijn de gebruikelijke synoniemen voor oma en opa in Vlaanderen. Als ik het alleen over oma's dood zou hebben, wordt dit een totaal ander, saai en triest verhaal, en dat is niet de bedoeling. Dus voor mij is deze keer jouw hoop eerder ijdel. 

Hoi Schmetterling, 

Met dezelfde woordkeuze bedoel ik dat het in dezelfde toon van het verhaal blijft. Woorden als 'tonen' en 'luid' breken met de stijl van het verhaal. 

Mijn suggestie was ook niet om het alleen over oma's dood te hebben, maar een coherent verhaal te schrijven waarin de dood van oma een betekenisvolle rol krijgt, nu mist het een rode draad. Dat kan liggen aan de vertelde tijd die te lang is voor een kort verhaal, of de keuze in de beelden die je gebruikt. 

Anna, nogmaals bedankt voor de herhaalde uitleg. Ik merk dat je bij eerdere commentaren bij jouw opdrachten, ook bij andere schrijvers, moeite hebt met de vertelde tijd die te lang is voor de woordenlimiet die je zelf opgeeft. Dat het nieuwjaar is en daarna lente, kan simpelweg verholpen worden met enkele woorden weg te laten. Ik denk niet dat de lezer daar echt last van heeft en voor mij haalt het de ziel uit het verhaal van de jongen die beseft dat geliefde mensen plots uit je leven kunnen verdwijnen. Daarnaast kreeg ik hier van collega's al het compliment dat ik in zeer korte verhalen soms een hele wereld of leven kan schetsen. 

Hoi Schmetterling, 

Dat klopt. In de meeste korte verhalen vind ik de vertelde tijd te lang. Ik zie niet precies in wat limiet aan woorden dat ik hierbij opgeef hiermee te maken heeft? 

Ik beweer ook zeker niet dat het onmogelijk en altijd af te raden is, maar het bemoeilijkt wel een aantal zaken. Denk hierbij aan coherentie, consistentie, de rode draad, inlevingsvermogen en het bepalen van een thema. Ik heb korte verhalen gelezen (denk aan 500 woorden) waarin een heel mensenleven werd geschetst. Maar, dit vergt een uiterst nauwkeurige benadering van de taal, de structuur en de keuze van beelden en momenten. Ik denk te begrijpen wat je in het verhaal wilt zeggen, en ik vind het ook mooi en beeldend geschreven. Wat mij opvalt is dat het verhaal redelijk voorspelbaar is, en dat ik niet echt iets essentieels kan vinden in het voorgaande stuk waardoor ik word gegrepen. Dan kom ik tot de conclusie dat de vertelde tijd te lang is, aangezien ik zou adviseren dit verhaal uitgebreider te vertellen zodat er meer contrast tussen twee (tegengestelde) situaties ontstaat. 

Nog een toevoeging: ik ben het helemaal met je eens dat als het winter is en dan bijna lente, dat niet uitmaakt voor de lezer. Dat is juist wel mooi. Ik heb het hier specifiek over een aantal momenten in het leven van de hoofdpersoon die worden aangestipt, maar naar mijn idee niet diep genoeg op ingaan om in het verhaal te gaan leven, als het ware. 

Anna, ik begrijp jouw standpunt en ga de consistentie van jouw feedback niet in vraag stellen, maar volg je niet op dit vlak:

Coherentie:  wat is er in dit verhaal niet coherent? Alles hangt samen met het thema, de banden van het kind met zijn grootouders.
Consistentie: idem, wat is er hier niet consistent?
De rode draad: het kind dat geleidelijk merkt dat geliefde mensen hem kunnen ontvallen.
Inlevingsvermogen: de auteur heeft zich duidelijk ingeleefd in de gedachtegang van het kind, of de lezer hem volgt moet nog blijken. Deze week zijn er opmerkelijk weinig reacties op het forum.
Het bepalen van een thema: is dit hier dan niet overduidelijk bepaald? Het gaat toch om de ‘levendige’ momenten van de hp in zijn relatie met de grootouders.
 

Je uitgangspunt vind ik mooi. Wat voor mij wat minder werkt (maar dat maakt het niet een minder verhaal) is dat je per alinea een soort van nieuw verhaaltje plaatst, waardoor het voor mij een soort 'en toen' cadans krijgt, zonder 'en toen' te schrijven. Daardoor leest het wat hortend en minder vloeiend. Ik snap dat je -zoals je zelf in een reactie schrijft- het niet alleen om oma's overlijden wilt laten gaan, omdat het dan teveel een saai en triest verhaal kan worden. Toch zou iets meer 'vloeiendheid' (ik weet het even niet anders te verwoorden) mij wat meer het verhaal intrekken.

Ondanks dat: Graag gelezen.