MAAR KINDJE TOCH!

Als ik gepasseerd werd door een elektrisch aangedreven scholier dacht ik aan een handicap. Zwakke longetjes, polio-beentjes. Dat werk.
Want een gezond Hollands kind gaat toch met een gewone fiets naar school?

Steeds meer ouders vinden het ongewenst dat hun kind op een door eigen spierkracht aangedreven Hollandse fiets de middelbare school bezoekt.
 Het zou er moe van kunnen worden. We hebben het immers over zés kilometer!
Daarmee sponsort de E-bike-ouder onbedoeld gemakzucht en luiheid en frustreert hij de ontwikkeling van wilskracht en doorzettingsvermogen van zijn kind. E-bike-ouders onthouden hun kind de ervaring zich te meten met de elementen en daar trots op te zijn.
 De onuitgesproken boodschap is dat uw E-bike-kind een slappeling is, ontzien moet worden, in de watten gelegd en zich aldus toegerust later makkelijker zal handhaven in de echte wereld, waar immers ook alles vanzelf gaat.

Ouders willen hun kind beschermen. 6 Kilometer is een slopende afstand en na een dag uitputtende school-arbeid ook nog eens 6 hele kilometers terug!
 En soms waait het, ja heus, soms waait het en wind vraagt inzet van extra spierkracht. Dan is het moe, misschien wel nat(!) als het thuiskomt. Ik zie u schrikken. Moe? Nat? Maar kindje toch!

 U merkt dat ik het niet over 15-jarige jong-volwassenen heb maar over kinderen. En dat zullen het ook blijven zolang opvoeders van mening zijn dat de weg naar volwassenheid geen enkele inspanning mag kosten.
Vermoedelijk denken deze ouders dat wilskracht en doorzettingsvermogen ook wel op een Iphone ontwikkeld kunnen worden.