Versie drie

 

Ze was er. Door het autoraam keek Irene naar het huis  van Peter. Het was een bungalow die er bedrieglijk klein uit zag. Ze wist dat het vrij ver naar achteren doorliep. De omgeving was groen, een eindje verderop waren nog wat huizen. Ze stapte uit de auto en nam een grote teug frisse lucht. Wat hoorde je hier een hoop vogels zeg.

De bel gaf een hard en schel geluid. De deur opende en daar stond Peter. Hij sloot haar in zijn armen voor een heerlijke warme knuffel.

“Kom,” zei hij daarna, “jas uit, die gaat hier,” wijzend naar een kapstok, en toen ging hij haar voor door een nauwe gang. Er lag een smalle vrij haveloze loper, en het zag er uit of het in geen jaren geschilderd was. Sinds 1950, ofzo.

Een net zo haveloze deur leidde naar een keuken. Die was uit dezelfde periode als het schilderwerk. Irene had moeite haar verbijstering niet te laten zien. What the fuck was dit?

Ze had Peter via TrueLove leren kennen, en ze hadden een fantastische date gehad (een lange boswandeling en warme chocomel als afsluiter), waarin ze als een blok voor hem gevallen was. En hij had haar verteld dat hij uit een behoorlijk rijke familie kwam, en dat hij zelf ook een dikbetaalde baan had. Het huis, tot nog toe, paste echt helemaal niet bij de voorstelling die ze op die basis van zijn leven gemaakt had.

In het midden van de keuken stond een tafel met simpele houten stoelen eromheen.

“Ga lekker zitten,” zei Peter, “wil je een glaasje wijn? Hoe was je reis?”

“Mmm, lekker wijn, “ zei Irene terwijl ze een stoel uittrok en ging zitten, “en de reis ging prima. Was wat druk op de brug, verder prima gegaan”.

“Mooi zo,” zei Peter, en schonk wijn uit een al geopende fles in een limonadeglaasje. De stoel wiebelde. “Even het eten checken hoor, ik kom zo bij je zitten.”

“Sure. Enne, wat gaan we eten dan?”

“Zuurkoolstamppot!” zei hij blij.

Irene had in haar hele leven maar één keer iets gegeten dat ze niet lekker vond. En ze wist honderd procent zeker dat ze dit Peter ook verteld had. Ze nam een slokje van de wijn. Het verbaasde haar niets meer dat het bocht was.

Met een houten lepel kwakte Peter een homp zuurkoolstamppot op een bord en zette het voor haar neer. De stank van de zuurkool walmde omhoog. Ze staarde naar haar bord. Het zag er waterig uit, er dreven drie spekjes en zo te zien waren de aardappels niet gaar genoeg.

Ze stond op. “Sorry,” zei ze en, terwijl ze richting de deur liep, “het lijkt me beter dat ik ergens anders ga eten, en dat wij beiden iemand anders zoeken om te daten.” Ze trok haar jas aan en trok de deur ferm en vastbesloten achter zich dicht. Chinees, dat klonk nou écht lekker.

---

 

Versie twee (voornamelijk cosmetisch)

Ze was er. Door het autoraam keek Irene naar het huis. Het was een bungalow die er bedrieglijk klein uit zag. Ze wist dat het vrij ver naar achteren doorliep. De omgeving was groen, een eindje verderop waren nog wat huizen. Ze stapte uit de auto en nam een grote teug frisse lucht. Wat hoorde je hier een hoop vogels zeg.

De bel gaf een hard en schel geluid. De deur opende en daar stond Peter. Hij sloot haar in zijn armen, hij gaf zulke fijne knuffels altijd, ze smolt zoals elke keer.

“Kom,” zei hij, “jas uit, die gaat hier,” wijzend naar een kapstok, en toen ging hij haar voor door een nauwe gang. Er lag een smalle vrij haveloze loper, en het zag er uit of het in geen jaren geschilderd was. Sinds 1950, ofzo.

Een net zo haveloze deur leidde naar een keuken. Die was uit dezelfde periode als het schilderwerk. Irene had moeite haar verbijstering niet te laten zien. What the fuck was dit?

Ze had Peter via TrueLove leren kennen, en ze hadden een aantal fantastische dates gehad (dansen, een dierentuin en als laatste een saunabezoek), waarin ze als een blok voor hem gevallen was. En hij had haar verteld dat hij uit een behoorlijk rijke familie kwam, en dat hij zelf ook een dikbetaalde baan had. Het huis, tot nog toe, paste echt helemaal niet bij de voorstelling die ze op die basis van zijn leven gemaakt had.

In het midden van de keuken stond een tafel met simpele houten stoelen eromheen.

“Ga lekker zitten,” zei Peter, “wil je een glaasje wijn? Hoe was je reis?”

“Mmm, lekker wijn, “ zei Irene terwijl ze een stoel uittrok en ging zitten, “en de reis ging prima. Was wat druk op de brug, verder prima gegaan”.

“Mooi zo,” zei Peter, en schonk wijn uit een al geopende fles in een limonadeglaasje. De stoel wiebelde. “Even het eten checken hoor, ik kom zo bij je zitten.”

“Sure. Enne, wat gaan we eten dan?”

“Zuurkoolstamppot!” zei hij blij.

Irene had in haar hele leven maar één keer iets gegeten dat ze niet lekker vond. En ze wist honderd procent zeker dat ze dit Peter ook verteld had. Ze nam een slokje van de wijn. Het verbaasde haar niets meer dat het bocht was.

Met een houten lepel kwakte Peter een homp zuurkoolstamppot op een bord en zette het voor haar neer. De stank van de zuurkool walmde omhoog. Ze staarde naar haar bord. Het zag er waterig uit, er dreven drie spekjes en zo te zien waren de aardappels niet gaar genoeg.

Ze stond op. “Sorry,” zei ze en, terwijl ze richting de deur liep, “het lijkt me beter dat ik ergens anders ga eten, en dat wij beiden iemand anders zoeken om te daten.” Ze trok haar jas aan en trok de deur ferm en vastbesloten achter zich dicht. Chinees, dat klonk nou écht lekker.

 

Versie 1

 

Ze was er. Door het autoraam keek Irene naar het huis. Het huis van Peter was een bungalow die er bedrieglijk klein uit zag. Ze wist dat het huis vrij ver naar achteren doorliep. De omgeving was groen, een eindje verderop waren nog wat huizen. Ze stapte uit de auto en nam een grote teug frisse lucht. Wat hoorde je hier een hoop vogels zeg.

De bel gaf een hard en schel geluid. De deur opende en daar stond Peter. Hij sloot haar in zijn armen, hij gaf zulke fijne knuffels altijd, ze smolt zoals elke keer. “Kom,” zei hij, “jas uit, die gaat hier,” wijzend naar een kapstok, en toen ging hij haar voor door een nauwe gang. Er lag een smalle vrij haveloze loper, en het zag er uit of het in geen jaren geschilderd was. Sinds 1950, ofzo.

Een net zo haveloze deur leidde naar een keuken. Die was uit dezelfde periode als het schilderwerk. Irene had moeite haar verbijstering niet te laten zien. What the fuck was dit?

Ze had Peter via TrueLove leren kennen, en ze hadden een aantal fantastische dates gehad (dansen, een dierentuin en als laatste een saunabezoek), waarin ze als een blok voor hem gevallen was. En hij had haar verteld dat hij uit een behoorlijk rijke familie kwam, en dat hij zelf ook een dikbetaalde baan had. Het huis, tot nog toe, paste echt helemaal niet bij de voorstelling die ze op die basis van zijn leven gemaakt had.

In het midden van de keuken stond een tafel met simpele houten stoelen eromheen. “Ga lekker zitten,” zei Peter, “wil je een glaasje wijn? Hoe was je reis?” “Mmm, lekker wijn, “ zei Irene terwijl ze een stoel uittrok en ging zitten, “en de reis ging prima. Was wat druk op de brug, verder prima gegaan”. “Mooi zo,” zei Peter, en schonk wijn uit een al geopende fles in een limonadeglaasje. De stoel wiebelde. “Even het eten checken hoor, ik kom zo bij je zitten.” “Sure. Enne, wat gaan we eten dan?” “Zuurkoolstamppot!” zei hij blij.

Irene had in haar hele leven maar één keer iets gegeten dat ze niet lekker vond. En ze wist honderd procent zeker dat ze dit Peter ook verteld had. Ze nam een slokje van de wijn. Het verbaasde haar niets meer dat het bocht was.

Met een houten lepel kwakte Peter een homp zuurkoolstamppot op een bord en zette het voor haar neer. De stank van de zuurkool walmde omhoog. Ze staarde naar haar bord. Het zag er waterig uit, er dreven drie spekjes en zo te zien waren de aardappels niet gaar genoeg.

Ze stond op. “Sorry,” zei ze en, terwijl ze richting de deur liep, “het lijkt me beter dat ik ergens anders ga eten, en dat wij beiden iemand anders zoeken om te daten.” Ze trok haar jas aan en trok de deur ferm en vastbesloten achter zich dicht. Chinees, dat klonk nou écht lekker.