Hoi Stella, ik zie de opdracht niet terug in je verhaal en ik mis de bekentenis. Dat neemt niet weg dat ik het een hartverwarmend verhaal vind en graag gelezen heb. Mooi hoe je de belevenis van het jongetje verwoordt.

Hier en daar vind ik de woordkeuze niet helemaal bij het jongetje passen, te volwassen. Als hij woorden als "leukisnie" en "snieleuk" zegt, denk ik dat die woordkeuze ook in zijn hoofd zit.
Als je in de trant van de rest van het verhaal blijft, zou ik in de zin "De Nutella die daarna op mijn vingers zat was nie lekker" niet schrijven ipv nie. Het is overigens wel een hilarische zin, want ik zie de "Nutella" voor me :-)

Die ochtend werd ik nog voor de zon opkwam wakker. ---> achter opkwam hoort een komma. Dit is een voorbeeld van te volwassen taalgebruik. Een kind zou naar mijn idee niet zeggen dat de zon opkomt. Misschien: Die morgen was ik eerder wakker dan de zon. 

Ze zouden voor me zingen, en er zou taart zijn en cadeautjes! Mama zou zeggen dat ik haar alles ben, haar zonnestraal, en dat ze héél veel van me houdt.  ---> Voor een "en" in een zin hoort geen komma.

Dat wist ik al lang voor de dokter het vertelde. Want nadat zusje kwam, was niks meer leuk. ---> Want is hier een voegwoord. Het verbindt deze twee zinnen met elkaar en hoort achter een komma te staan. (... het vertelde, want ... )

en stopte die lekkere kers achter in haar mond.  ---> ik zou hier het woord "achter" weglaten. 

Die bekentenis lees ik er wel in. Ik vind het een nogal heftig verhaal. Mij iets té leukisnie, maar ik vind het wel knap gedaan.

Hoi Stella, long time no read! Ontroerend mooi, je hebt het kinderperspectief goed getroffen. De bekentenis is er duidelijk, alleen vermoed ik dat de dader zich niet geheel bewust is van de reikwijdte van zijn gift.

Dag Stella, 

Bedankt voor je inzending. Ik vind het een ontroerend, aangrijpend verhaal. Het verhaal is vooral goed gelukt omdat het zo dicht bij de belevingswereld van het kind is geschreven. Ik vind het alleen geen typische bekentenis. Ik lees wat er gebeurt, maar ik zie de hoofdpersoon dat nergens ‘opbiechten’. Daarvoor zou je een andere structuur moeten gebruiken. Iets minder scène gebruiken dus. Als je hoofdpersoon zich erg schuldig voelt over de gevolgen van zijn daad, zou dat een goede vertelvorm kunnen zijn. 

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!

Dag Stella,

Een heftig maar tegelijkertijd ontroerend verhaal. Het raakt me in zekere zin. Mooi hoe je het perspectief zo uit die van een kind heb geschreven. Graag gelezen

Groetjes

@Stella M

Jaaaa, een echte Stella! :-D 
Ik zag je verhaal voorbij komen op Fb. In zekere zin is het zeker een bekentenis. Dat joch biecht alles op aan de lezer. Maar dan moet je in dat bekentenis gedeelte wel even de ' weghalen in de gesprekken. 
Die 'horen' alleen in de eerste en de laatste alinea.
Prachtig, prachtig. Dat rotjoch, dat nog te klein is en toch al zo kwaadaardig, kan de gevolgen niet helemáál overzien. Dat hij op deze manier alsnog niet de aandacht krijgt waar het hem om gaat. 
Top. Heerlijk om je weer eens te lezen.

Schuldig voelen is geen must, hoor. Maar het zou wel meteen een nieuwe dimensie aan het verhaal kunnen toevoegen. 

Fijn dat je het een leuke opdracht vond!