#443 Vet

Disclaimer

In onderstaand verhaal komt een tijdsbeeld tot uiting, waarin handelingen en denkbeelden als normaal aanvaard werden, waar dit tegenwoordig met een zekere afkeuring tegemoet getreden wordt. Vanzelfsprekend staan we juist nu ook ruimdenkender tegenover mensen die zich in vroeger tijden voor een rechtbank moesten verantwoorden of zelfs op een brandstapel belandden, vanwege vermeende magische krachten, geloofsopvattingen, huidskleur of geaardheid. Wat toen niet kon, kan nu wel en andersom.
Zo kent iedere tijd zijn taboes en wakkert een blik op de geschiedenis door het filter van wat we nu als ongewenst en zelfs ongepast vinden, de collectieve verontwaardiging aan, waar enkele decennia geleden nog een gejuich opsteeg.
Toch zou het verkeerd zijn deze uitingen te verontachtzamen of in het moeras der vergetelheid tot enkel een geur van rottende eieren te laten verglijden. Alles wat vergaat beschouwen op stank en de uiteenvallende resten die allang hun oorspronkelijke kleur verloren hebben, zou zijn als het ontkennen van de omnivoren waar we uit voortgekomen zijn, op basis van onze overtuiging dat we ook zonder vlees kunnen overleven.
Juist het benoemen en  vertellen van het verhaal, zoals het in zijn tijd en context geschreven werd, leert ons waar we vandaan komen en waar we naartoe willen gaan in de wetenschap dat verandering slechts mogelijk is met begrip voor de misvattingen waar we uit voortgekomen zijn.

Vet

De dikke zeug zuchtte diep, terwijl de mannen verlekkerd naar haar kont keken.
'Man, ik kan niet meer,' zei de grootste van de gespierde kerels.
'Ja,' antwoordde de ander en sloeg met zijn platte hand op haar lichtbehaarde achterste. 'Ruim honderd kilo schoon aan de haak, schat ik. Heerlijk!'
'Nog één keer en dan stop ik voor vandaag,' zei de grootste man en ging achter haar staan. 
'Vooruit!' schreeuwde hij en mepte op volle kracht op het golvende vel. 'Anders laat ik je schokken.'
Het varken hoorde de laatste woorden al niet meer.