Vroeger had ze weleens geprotesteerd, dat ze weliswaar vrouw van en moeder van was, maar geen schoonmaakster ván, van niemand niet, zonder echt gehoor te vinden voor haar pleidooi. Eén keer had ze een wasmand vol kleding uit het raam gegooid. Maar meestal bleef het bij mopperen en dreigen, dan liet ze de was liggen, ze hield het nooit langer dan een paar dagen vol, dagen die haar een eeuwigheid leken, dagen waarop ze met een afkeurende, norse blik langs de scheefgezakte stapels vuile was liep. Niemand leek zich eraan te storen en dat maakte alles erger, omdat haar boosheid, als een ouderwetse verkeerd geadresseerde brief steeds ongeopend terugkwam. Zij capituleerde, de anderen nooit.

Ze had erin berust, uiteindelijk. Ze heeft het zelfs leren waarderen toen ze ontdekte dat het vouwen van theedoeken en het ordenen van haar kleine, beheersbare universum tot miniatuursteden met torentjes van kleding haar kalmeerde. De stoffen boden geen verzet. Ze waren meegaand, aandoenlijk onverschillig zelfs. Alsof ze met een geruststellende glimlach tegen haar hadden willen zeggen: alles was precies goed zoals het ging. De berusting en de vanzelfsprekendheid boden haar houvast op de dagen dat ze zich afvroeg of iemand haar zou missen als ze zomaar de deur uit zou lopen, niet voor even, maar voor een onvoltooide tijd.

Ze had gelezen over een filosoof, een universitair docent ook nog, die het onbegrensde uitzicht (want er was altijd een horizon achter de horizon, een gedachte achter de gedachte) en de eenzame hoogte vanuit zijn dwalende brein beu was en koos voor een baan in de schoonmaak. Met de poten in de klei, dat wilde hij. Ja, knikte ze, gedachten zweefden maar in het luchtledige, je poten daarentegen waren betrouwbaar, ze hielpen je landen in de profane klei. Om houvast te vinden. Wortel te schieten.