#442

Er zit een man bovenop me. Hij houdt zich vast aan mijn randen. Ik vermoed dat hij uit een ander sprookje komt, hij klungelt en heeft zijn benen niet gevouwen. Iedereen in ons verhaal weet dat je in de lotushouding hoort te zitten als je mee wilt vliegen. Ik laat me een stukje zakken. Hij glijdt bijna van mij af, knijpt zo hard in mijn franjes dat ik er onpasselijk van word. Levensgevaarlijk, zo'n gek. Ik speur de aarde af naar een goede landingsplaats. Was ik maar wat minder aardig, dan nam ik een duikvlucht om hem kwijt te raken, kon ik daarna een solovlucht maken. Ik heb weleens gehoord dat het veel fijner vliegt zonder berijder. Zelf heb ik dat nog nooit gedaan, ik heb nog geen diploma en dan is het in principe verboden. Mijn collega's zeggen dat hetzelfde geldt voor de bezems in een ander sprookje. Die moeten in het begin altijd worden bereden door een heks. Dat lijkt me ook niet tof, ze ruiken naar gestoofde adders en kikkers.
Onder me klinkt een gebed. Voor een okergeel gebouw liggen een stuk of tien mannen op een rij op hun knieën in het zand, met hun neuzen allemaal dezelfde kant op. Grappig om het nu eens van bovenaf te zien; meestal ligt er iemand bovenop mij z'n knieën in me te drukken tijdens het gebed. En dat terwijl ik toch echt bij de vliegeniers hoor en niet bij het grondpersoneel.
De man bovenop me weet niet hoe hij moet navigeren. Ik vlieg daarom maar wat in het wilde weg. Nog even en we hangen boven de woestijn, het hete zand stuift al om me heen. Straks laat hij me nog op een cactus landen, de domkop.
Ik wil naar huis, weg uit de brandende zon die me laat verbleken. Thuis ligt mijn Perzische vriend op me te wachten. Mijn aandacht verslapt een tel, de thermiek duwt me ongenadig omhoog. De man boven me slaakt een kreet. Hij zoekt het maar uit, ik vlieg terug.