John Lennon zei ooit dat de Beatles groter dan Jezus waren. De hoon was voor hem, zoals zovelen die een ongemakkelijke waarheid verkondigen. Als ik nu zou verkondigen groter te zijn dan de Beatles, zou ik vermoedelijk een vergelijkbare derriedouche over me heen krijgen. Het is het lot van degenen die niet aan de hypocrisie van valse bescheidenheid meedoen.

Enige verschil tussen mij en Lennon is dat hij omringd werd door steunpilaren met een vergelijkbare mate van genialiteit als hemzelf. Ik ben omgeven door talentlozen, die ook nog eens hun frustraties over hun ongeneeslijke vorm van kansloosheid, op mij botvieren. Snelgraaiers die in mij de enige mogelijkheid zien om een stukje glamour te introduceren in hun kleurloze bestaan. Die hun misvormde smoelwerken in de bladen krijgen met interviews vol leugens hoe zij de inspiratie hebben gevormd voor mijn formidabiliteit. 

Mijn onuitputbare empathie dwingt me ertoe dit soort meeloopfetisjisten te tolereren. Dus klim ik vijf avonden per week het podium op, om de beroepszuigers een rol te geven in mijn show. Hoewel er altijd een grote groep staat, blijft het voor mensen zoals ik een solistisch bestaan. De bijrolspelers hebben eenheid gevonden in hun pleurabele manier van communiceren. Mijn uitdrukkingswijze is zo fijnzinnig dat deze voor eenvoudige zielen niet te doorgronden is. Toch blijf ik hoop houden dat er iemand opstaat met dezelfde finesse, die mijn de pan uitspattende hersenroerselen tot een machtige brij weet te kneden. Net zoals Ono dit bij Lennon deed.