Terug naar de stad

De bussen rijden weer. Eenmaal per uur rijdt hij hard langs het toegangshek aan de oprit van huis van mijn ouders. Nog heel even en dan kan ik weer naar kantoor denk ik.Ik leun in zijn torso.

Inmiddels verstop ik ons vrijen niet meer voor mijn ouders. 

Het hek wiebelt onder mijn gewicht. Hij schraapt zijn keel.´Is dit het moment dat ik je vraag: Wanneer zie ik je weer?´

Ik lach. ´Dat is cliché.´ 

´Volgend weekend geeft mijn zus een groot feest.´

´En...´

Luister, Ik ben hier, en ik heb geen tijd voor grote stadse avonturen zoals jij. Het bedrijf kan niet zonder mij. Blijf. We hebben hier prima wifi, maanden van quarantaine heeft dat uitgewezen. Denk aan de voordelen: de vrijheid, de fenomenale seks.´ Ik proest van lachen.

Ik zie in een ooghoek iets bewegen achter het raam in huis. Mijn moedertje die voor me wast en eten kookt. Ik ben hier al maanden ingetrokken voor een beetje meer humaniteit. 

´Het aanbod om bij mij in te trekken staat. Jij blijft je vertrek naar de stad uitstellen. Ik wil dit gesprek nu voeren. Ik wil weten of je gaat.´

´Je hebt me nooit eerder gevraagd wat het plan is.´

´Ik wist niet hoe lang ik je zou hebben. Ik heb je nooit eerder zo lang hier gehad. Ik weet helemaal niet waar ik sta met jou.´

´Jij wilde geen lange afstanden. Je doet ook niet aan daten. Weet je nog wel.´

´Dat was vorige zomer. Ik was helemaal niet toe aan een relatie. Het is niet eerlijk dat je me daar aan houdt. Ik zou met je trouwen als je het nu zou vragen.´

´O, o oo. Dat is. Nee, dat is…..  uh. Ik bedoel een aanzoek is een beetje onverwachts.´

´Dit is het voor mij. Dat weet ik heel zeker.´ 

´Ik wist helemaal niet dat het zo serieus was.´

´Ik wil jou. Zoals nu, dit, en later.´

Ik kijk naar de horizon waar de bus een puntje aan de hemel is. Ik kijk heel even achterom, ik zie mijn ouders op de bank in de woonkamer zitten. ´Oke. ´

´Wat oke?´

 

 

Een jaar later vraag ik hem ten huwelijk op het hek voor het huis van mijn ouders.