Hoi Kerman, een interessant verhaal, maar ik mis context en de opdracht. Wie is Robert, wat is er gebeurd dat hij zo mistroostig is? Het is voor mij geen afgerond verhaal, eerder een stukje uit een groter geheel. 

provosorisch --> provisorisch

voorraadlose imbicil -->  voorraadloze imbiciel

californische heuvels ---> Californische 

Dan mis je teveel van de natuur. ---> te veel

... hoe de wilde mosterdplant ruikt. Maar het lukt hem niet ...  ---> maar is hier een voegwoord, dus achter ruikt hoort een komma.

Mimi’, krijste de buurvrouw, ---> krijst (het hele verhaal staat in de tt)

Sorry, Kerman, ik haal jouw bedoelingen niet uit het verhaal. Ongetwijfeld ligt dat aan mijn inlevingsvermogen.

imbicil moet nog steeds imbiciel worden.

Eigenlijk is het 'imbeciel', Fief.

Je hebt helemaal gelijk 

Hoi Kerman, het verhaal is interessant, de verzuring van de hp is duidelijk en ik zie het landschap voor me. Graag gelezen, al zag ik de opdracht er ook niet in terug. Niet kunnen lopen als bijzondere vorm van lopen vind ik nogal een stretch.

Grtz,
Taco

In de eerste zin zou de Latijnse naam naar de kolibrie of de bloem kunnen verwijzen, op dat moment start ik met een hamertje. Ik weet niet of die naam in dit verhaal van meerwaarde is. Ik zou hem schrappen of juist verder in het verhaal nog wat meer detailweetjes neerzetten. Dan zegt het wat over de hp.

Hij kijkt opzij naar zijn provisorisch zelfgemaakte salontafeltje, wat eigenlijk gewoon opgestapelde mappen met administratie zijn.

Taalpuristen, help! Is het hier 'zijn' op het laatst, want opsomming van mappen of is het 'is', omdat het terugwijst naar 'salontafeltje'. Juist door dit soort verwarring zou ik de zin herschrijven.

Ik zou de denkzinnen (Stom beest ...) en dialoogzinnen ('En even wachten ...') op een nieuwe regel zetten.

 Salut', roept hij tegen de vogel, pakt een pil tegen hoge bloeddruk uit zijn binnenzak en slikt het door.

Slikt 'hem' door, denk ik.

Al met al een mooi experiment vind ik. Daar leren we allemaal van. Qua verhaal ontwikkelt het zich wat weinig en je haalt er veel bij, waardoor ik geen goede rode draad kan volgen. Toch: graag gelezen.

Hoi Kerman, je zet een weemoedige oude man neer, voor het raam, waar hij alleen nog maar aan vroeger kan denken en praten tegen de kolibri. Dat het einde van het vogeltje nadert hoeft hij niet te zien, hij weet wat er gaat gebeuren. Een bijzondere manier van lopen mis ik hier wel, of het moet het stilzitten zijn omdat de oude baas alleen alleen dat nog maar kan.
Graag gelezen.

Je benoemt niet dat hij niet kan lopen en dat voel ik als lezer des te meer. Ik vind het juist goed dat je het klein houdt op een ogenblik. Dit kan ook nog meer belevend en nog kleiner, zodat we als lezer nog meer opgaan in het moment.