NIEUWJAAR                                                                                                   # 435-2023

Allereerst wens ik je alle goeds toe voor de driehonderdenvijfenzestig dagen die je te wachten staan. Inmiddels ben ik al opgeslagen in de archieven – misschien komen er af en toe wat oude beelden voorbij, maar dat is het dan.

Je zal merken dat ik een echte Furie ben geweest, die naam heb ik waargemaakt. Mijn hele jaar heb ik lontjes aangestoken, fakkels laten branden, vuur in mensen ontstoken. Ervoor gezorgd dat mensen niet meer wegkijken, zich niet langer verschuilen achter onmacht. Dat ze hun verzet niet opgeven en het onrecht blijven aanklagen. Ik zat vol woede en die moest eruit. Vrachten hooibalen moesten in de fik voordat ze samen gingen praten en de knelpunten wilden oplossen. En dan het slavernijverleden, veel heftige woorden voor er een gelijkwaardig gesprek ontstond. Maar uiteindelijk begreep zelfs Willem dat hij op Prinsjesdag die foute koets thuis moest laten. 

Regelmatig heb ik me laten meeslepen door mijn eigen vuur. Dat is niet altijd positief, dat weet ik ook wel. Met de steun aan Ukraine heeft dat goed uitgepakt. Maar wat heb ik me zorgen gemaakt toen die complotdenkers over Corona te keer gingen. Het moeilijkste is dat ik er altijd maar moest zijn, daar waar de dingen gebeurden, waar de actie was. Ik had geen keuze.

Vaak heb ik me eenzaam gevoeld. Nachtenlang kon ik de slaap niet vatten. Mijn gedachten gingen naar mijn voorgangers, ik probeerde steun te halen uit hun tijd. Eerlijk gezegd miste ik houvast en dan duurt een jaar best lang. Muziek heeft me geholpen om het vol te houden. Dan kon ik meegaan met de klanken en de energie van mensen. Even hoefde ik helemaal niets. 

Mijn vurige hart heeft het wel moeilijk gehad, wat is nu een jaar, zoveel moest ik loslaten. Uiteindelijk vond ik de liefde in de natuur, daarmee kon ik samenvallen. Gewoon zijn bij het water, het bos, de velden, de zee. De wind streek door mijn haren, de regen verkoelde mijn gezicht, de zon koesterde mijn rug. 

Wat ik je toewens is dat je net zo’n mooi afscheid krijgt als ik. Het stormde op mijn laatste avond, er was een verbod op het afsteken van vuurwerk, maar niemand heeft zich laten tegenhouden. De hemel was een fontein van vuur en kleur, het vonkte en spetterde - ik had me geen beter einde kunnen wensen.

Ach Nieuwjaar, we weten beiden niet wat je gaat tegenkomen. Het zal blijken of het een illusie was om te denken dat ik de onmacht kon doorbreken. Vurig hoop ik dat mijn fakkel blijft branden, maar misschien alles wat minder heftig. Opbranden is nooit goed en dat is helaas veel te veel gebeurd.

Mag ik je veel kracht toe wensen en veel doorzettingsvermogen? Wat je nu gaat antwoorden weet ik al, inderdaad, jouw tijd zal het leren.

 Omhelsd door je Furie

Lidewij Boggia - Hilversum, 1 januari 2023