In de Tuin van Chronos en Kairos koestert Tijger zich in het altijd zachte zomerzonnetje. Tevreden knorrend kamt hij zijn snorharen. Konijn huppelt zenuwachtig om hem heen met een stapeltje papieren onder zijn voorpoot geklemd. Aan zijn borst bungelt een horloge.
“Kom op, we moeten aan de slag!” zegt Konijn. “We hebben maar een dag.”
“Plus twee uur,” bromt Tijger. “Haast is overbodig.”
“Maar…”
“Ik heb nooit leren spinnen. Dat had ik graag gekund, maar het gaat niet.” Tijger maakt een gorgelend geluid. “Of vind jij dit wel op spinnen lijken?”
Konijn schudt zijn hoofd.
Tijger zucht. “Iets willen is één ding, of het lukt is heel wat anders.” Peinzend kijkt hij in de verte.
“Zeker,” zegt Konijn, “Over de planning…”
“Ben jij vegetariër?”
“Ehm… ja, natuurlijk. Heb je ooit een konijn biefstuk zien knagen?” Konijn gruwt bij het idee.
“Ik was graag vegetariër geworden,” mijmert Tijger. “Niet gelukt.”
Konijn bladert in zijn papieren. “Over voedsel gesproken, de graancrisis…”
“Ik ben wel meer gaan bewegen. Toch weer vier kilo eraf.” Tijger klopt op zijn buik.
Konijn laat zijn papieren zakken. “Ga je mij nog helpen of niet?”
“Jaja.” Tijger gaat languit in het gras liggen. Konijn zakt op zijn kont naast de kop van zijn voorganger. De papieren legt hij naast zich neer.
“Wanneer dan?”
“Nu, straks, zojuist,” mompelt Tijger.
Konijn gooit zijn voorpoten in de lucht. “Ik snap je niet! Er zijn een miljoenmiljard dingen waar we naar moeten kijken, ik moet weten hoe jij denkt over de oorlog in Oekraïne, wat er gebeurd is met Ali B…”
Tijger richt zich langzaam op. “Ali en Marco B. coachen alleen elkaar nog. In Oekraïne worden levens verpletterd, Oekraïense en Russische.”
“En?”
“En wat?”
“Wat kan ik daaraan doen?”
“Niks.”
Konijn hapt naar adem. “Niks?”
“Dat zeg ik.”
Ze zwijgen een tijdje.
“Waarom zou ik de klus dan aannemen?” vraagt Konijn.
“Wat gebeurt er als je het niet doet?”
“Dan is er geen tijd.”
Tijger legt een voorpoot op de schouders van Konijn. “Precies. Wij geven wat in ieder geval nodig is. Zonder tijd houdt alles op.”
Konijn laat de woorden van Tijger op zich inwerken. “Niets plannen dus?”
“Tuurlijk wel. Dat de lente er op tijd komt, de zomer daarna. Dat soort grote dingen.”
Konijn knikt en pakt zijn horloge. “En dit dan?”
“Tijd komt tot leven zonder het tikken van de klok. Stop ‘m maar weg.”
Konijn stopt het klokje in zijn bontjas en gaat naast Tijger zitten, een voorpoot op die van hem.

Samen zien ze hoe de zon ondergaat en de nieuwe dag zich aankondigt.