De streber

‘Laten we starten. Ik heb over 28 minuten een andere meeting.’

December kijkt naar haar gesprekspartner. Die heeft de schouders opgetrokken, haar ene been om de andere gekruld, en zit diep gebogen over haar spiksplinternieuwe mobiel. Met beide duimen tikt ze onafgebroken op het scherm.

Klimaatproblemen, oorlog in Oekraine, armoede, energie, allemaal schreeuwen ze continue om aandacht, weet December. Medelijdend kijkt ze naar Januari, die gekleed is in een stijf mantelpakje. Op Oudjaarsavond had zijzelf met een gelukzalige zucht haar gebutste werkmobiel in de kast gegooid en de sleutel met een ferme slag omgedraaid. Ziezo, weg ermee!

Ze giet een scheut water op het filter en kijkt hoe het bruine prut de dampende vloeistof opslurpt.

‘Even geduld, liefje. Slow coffee, je weet niet wat je proeft.’

‘Gezien de korte tijd voor onze overdrachtsmeeting was een glas water handiger geweest,’ bromt Januari.

December doet of ze het niet gehoord heeft. Met twee koppen koffie en een schaaltje overgebleven kerstkransjes komt ze de kamer in.

‘Tast lekker toe, je kan het nog hebben,’ zegt ze, terwijl ze naar de slanke taille van de jonge vrouw kijkt.

‘Zullen we beginnen met de actielijst? Ik zie dat je de vredesbesprekingen in Oekraine op juni 2024 hebt gezet, maar ik ga deze prioritiseren. De energietop heb ik ook gepreponed, evenals de G20 top. Ik wil grote stappen maken.’

December gruwelt van het Engelse jargon van Januari, maar bewondert wel haar voortvarendheid. Was ze zelf ook zo geweest, 365 dagen geleden? Ze schudt haar zilveren, nog halfnatte krullenbos uit en neemt een slok van haar koffie.

‘Neem niet te veel hooi op je vork, meisje, je moet wat energie overhouden voor de rest van het jaar.’

Ze ziet dat haar advies tegen dovemansoren gericht is. Driftig veegt Januari met haar wijsvinger door de maanden in haar digitale agenda. Haar wangen zijn vuurrood, haar voet, gestoken in een hooggehakte pump, wiebelt strak op en neer als een dirigeerstok in een militaire mars.

December buigt voorover en pakt beide handen van Januari. Deze kijkt haar verschrikt aan. Nu heeft ze eindelijk haar aandacht.

‘Je zult successen kennen, maar ook mislukkingen. Laat dit je niet ontmoedigen. Geniet van de hoogtepunten, leer van je missers, pak de draad weer op, blijf positief. En het belangrijkste...’

Een schrille toon onderbreekt haar betoog.

Verschrikt kijkt Januari op haar mobiel

‘Sorry, mijn volgende meeting begint zo.’

Ze trekt haar handen uit die van December, pakt haar laptoptas en loopt met grote passen naar de hal.

Verbouwereerd kijkt December naar de dichte deur. ‘Wat een botte...’ begint ze, maar tegelijkertijd krullen haar mondhoeken omhoog bij de herinnering aan haarzelf, een jaar geleden.

‘Ik geef haar 1, 2 maanden, tot ze uitgeput in mijn praktijk terugkeert. Dan zal ik haar mijn allerbelangrijkste tip geven. Ze pauzeert even, ondanks dat haar enige publiek verdwenen is.

‘Neem af en toe een dagje vrij.’ Met een schaterlach duwt ze de fauteuil in de relaxstand, zet het jazzstation een tandje harder en zuigt genietend op haar chocolaatje.