Met moeite sleep ik me door de laatste momenten. Ik heb kramp in mijn kuiten en mijn oogleden voelen als lood. In de verte zie ik mijn opvolgster naderen in een veerkrachtige tred, de stevige rondingen van haar laatste getal parmantig naar voren gestoken. Haar jeugdige cijfers zijn in schril contrast met die gehavende van mij. Bij elke stap die ik nu nog zet, kraakt en piept het van alle kanten.
‘Joehoe, Twenty Two!’ zwaait ze enthousiast, de rondingen schudden heen en weer. Ik doe niet eens moeite om terug te wuiven.
‘Hallo, ’23. Je hebt er zin in zie ik.’
‘Echt wel, ik sta te popelen om te beginnen.’ Ze glundert van de twee aan de ene kant naar de drie aan de andere kant.

Even herken ik mezelf in haar en zie de levenslust die ik had toen ik het van 2021 overnam. Mijn voornemen was om het helemaal anders te doen, met de heilige overtuiging dat het in mijn jaar goed zou komen. Hoe ga ik haar uitleggen hoe pittig mijn driehonderdvijfenzestig dagen waren? Als ik te neerslachtig klink, haakt ze nu al af. Als ik het te optimistisch schets, zal de teleurstelling groot zijn.
Ik benijd haar niets. Ze heeft een flinke dobber aan wat ik achterlaat: hoge energiekosten, inflatie, de onvoorspelbaarheid van die Russische halvegare, de toenemende armoede en intolerantie, de stikstofcrisis, het alsmaar excuses aanbieden voor wat bevolkingsgroepen eeuwen geleden is aangedaan, gevallen van grensoverschrijdend gedrag. Ik slaak een diepe zucht.

‘Wat sta je te overpeinzen?’
‘Och, niets bijzonders. Ik dacht even terug aan de overwinning van Max dit jaar en vroeg me af of hij het bij jou ook zo goed gaat doen.’
Ze kijkt me grinnikend aan. ‘Wat kun jij slecht liegen. Ik weet echt wel wat er speelt, hoor, maar daar ga ik mijn schouders onder zetten. Rust jij maar lekker uit.’

Ze ontlokt me een glimlach op mijn lippen. Haar jeugdige optimisme voelt als een warme deken over mijn cynische schouders. Natuurlijk gaat ze haar best doen. Ik gun haar de onbevangenheid waarmee ze aan haar taak begint, maar ik hoop van harte dat ze minder gedesillusioneerd aan de eindstreep komt dan ik.

Langzaam tikken de laatste minuten weg. Vol spanning wacht ik op de uitbarsting van regenboogkleurige sterren en gillende keukenmeiden, dan pas zit mijn dienst er echt op.
‘Ik wens je veel succes. Doe je best, maar probeer er ook van te genieten,’ adviseer ik haar nog voor ik vertrek.

Vlak voor ik verdwijn, roept ze mijn naam en ik draai me nog één keer om. Met een vette knipoog laat ze de nul draaien en bootst het geluid van een racewagen na: ‘Hij gaat weer winnen, zeker weten.’