Ik vlij me in mijn luie stoel met mijn tablet. Esina komt binnen met thee, aait over mijn wang.
‘Lekker geslapen, schat?’
Vroeger deed ik zelden ik een middagdutje, de laatste tijd merk ik dat het me energie geeft.
‘Hmm. Ik was eraan toe en het heeft me goed gedaan.'
Ik open de krant op mijn tablet, ik was gebleven bij de interviews van enkele politici die hun licht laten schijnen over de crises in ons land. Lekker opbeurend, maar niet heus.
‘Zeg, je schrijft volgens mij niet meer zo veel. Heb je er geen zin meer in?’
Mijn ogen blijven steken bij de woorden van de oppositieleider terwijl ik nadenk over Esina’s opmerking. Daar heeft ze wel een punt, het viel mij ook al op dat ik niet meer zo vaak op SOL zit.
Ik knabbel aan het laatste kerstkoekje en neem een slok thee.
‘Geen zin, geen zin ... het komt er gewoon zo weinig van. En steeds vaker heb ik bij opdrachten geen idee wat ik ermee aan moet.’
‘Dat is toch jammer, je had er zoveel plezier in. Ik kon aan je merken wanneer je weer iets had gepost, maar die tevreden blik heb ik lang niet meer bij je gezien. Wanneer heb je je laatste verhaal geplaatst?’
‘Meer dan twee maanden geleden, geloof ik. Je brengt me op een idee.’
Blij dat ik dat Haagse geleuter kan sluiten ga ik naar de site van SOL.
Ah, een opdracht passend bij deze tijd. Hoe voor de hand liggend ook, het begint toch weer te kriebelen als ik het onderwerp lees; een nieuw begin, in driehonderd woorden. Precies de uitdaging die ik nodig heb om weer te gaan schrijven.
Ik pak Esina’s hand. ‘Dankjewel, lieverd, je hebt mijn schrijfvuurtje weer aangewakkerd; ik ga meteen aan de slag.’