“Mijn man gaat vreemd met mij.”
Het duurt even voor ik besef dat deze woorden aan mij gericht zijn.
Aan het nabijgelegen tafeltje zit een dame. Craquelé schemert door haar maquillage en de curve van haar taille staat verkeerd om.
“Uw man gaat …?”
“Vreemd met mij.” Ze nipt van een klein glaasje met een stroperig, griezelig groen goedje. “Kent u mij?”
Haar raadselachtige openingszin houdt mij nog te veel bezig om haar vraag te kunnen beantwoorden.
Ze humt een melodietje.
“Wees een beetje liever”, vul ik zingend aan. “Dat was een hitje van heel lang geleden.”
“Ja, wrijf het er maar in.”
“Bent u …?”
Ze knikt.

Ik bekijk haar wat langer en herken door de littekens van de tijd heen de beroemde zangeres van weleer. In zinnenprikkelende kledij sierde zij menigmaal de cover van popblaadjes. Covers die in talloze tienerkamers de donaldduckplaten aan de muur vervingen.

“Ja, vent, ze zaten vroeger hier!” Ze tilt haar boezem op tot een stuk onder haar kin. Ik verschiet van kleur en verleg haastig mijn aandacht naar de suikerpot voor mij op tafel.
“Een tijdje terug kwam iemand van de televisie. Ze vroegen om beeldmateriaal voor een programma over sterren van toen.”
Ze neemt nog een slokje radioactieve drab.
“Mijn man heeft dozen met plakboeken en filmbanden van zolder gehaald. Sindsdien zit ie op zijn werkkamer doorlopend oude optredens van mij te bekijken.
Laatst liep ik de kamer in. Toen zijn ogen van het scherm naar mij gleden, zag ik hem schrikken.”

Ze giet het laatste restje kernafval naar binnen, legt wat geld op tafel en staat piepend en krakend op.
Bij het zien van haar beeltenis in de barspiegel krimpt ze even ineen.
“Alsof hijzelf nog zo'n plaatje is”, hoor ik haar mompelen.
Gebroken schuifelt ze naar buiten.