Het geval wil dat Hendrikus Tomaat, gekleed in tafellaken en met een bloemkool op zijn hoofd het toneel op liep teneinde 'Rafelranden! Rafelranden!' te roepen, doch dat er niets anders uit zijn keel ontsnapte dan een korte, hoge, paarse piep. Zonder enige vooraankondiging of het kenbaar maken van een eisenpakket, gingen zijn ledematen gezamenlijk in staking. Zweet liep in straaltjes langs zijn slapen en over zijn rug, en zijn hart ging als een bezetene te keer.

Wat de precieze oorzaak was die de goedgeoliede machine, die wij 'menselijk lichaam' plachten te noemen, lamlegde, blijft een raadsel, maar het was of de schellen van Hendrikus' ogen vielen en hij zich ineens bewust werd van de talrijke verwachtingsvolle ogen die hem vanuit de zaal aanstaarden.

Nu hadden zijn medespelers dit natuurlijk professioneel op moeten vangen. Het leek er echter op dat wat Hendrikus trof, uitermate besmettelijk was; Fietje bleef aanhoudend met de ukelele roeren in een rieten wasmand met badeendjes, Ruud schommelde op de kroonluchter en Esmeralda plukte pluisjes uit haar gebreide trui tot er grote gaten in ontstonden, hetgeen door meneer Weegbree op rij zeven, stoel vier, met bijzonder veel belangstelling werd gadegeslagen.

Geduldig bleef het publiek kijken naar de handelingen – of liever gezegd: het gebrek hieraan – op de planken. Tot de toneelmeester het wel welletjes vond en het doek liet vallen. Als één man stond het publiek op en een daverend applaus weerklonk. Aangezien het gezelschap achter de gordijnen nog altijd in een staat van ernstige verdwazing verkeerde, besloot de toneelmeester zelf maar het applaus in ontvangst te nemen.

Theaterrecensenten waren unaniem vol lof over de voorstelling, die zij als gedurfd, confronterend en intiem bestempelden.
Over de betekenis verschilde men van mening; waar de één een aanklacht herkende tegen de vierentwintiguurseconomie, zag de ander er een parodie in op het lege bestaan van de bourgeoisie.

Niettegenstaande alle loftuitingen, besloot de groep zich diezelfde avond nog op te heffen en geen van hen heeft ooit nog een voet op het podium gezet. Fietje bekwaamde zich in het schrijven van gebruiksaanwijzingen voor huishoudelijke artikelen, Ruud werd boswachter en Esmeralda opende een kledinglijn.
Met Hendrikus liep het minder goed af. Hij werd opgenomen in het krankzinnigengesticht alwaar hij hele dagen wezenloos voor zich uit zat te kijken. Op zeldzame momenten kon hij echter plotseling opspringen, tot grote schrik van patiënten en personeel. Dan zette hij een hoge borst op, hief theatraal zijn linkerarm en bulderde: “Rafelranden! Rafelranden!”