#433 Freeze!
#433 Freeze!
Op schiphol was het berekoud geweest. Maar op de rechtstreekse vlucht naar Florida was ze warm en lui geworden. Had ze gedommeld. Suf gesust door de vliegtuigmotor en de gedempte geluiden in de cabine.
Midden in de nacht was ze aangekomen op Miami International Airport. Had een taxi naar haar hotel genomen. Haar Mexicaanse taxichauffeur had haar gewaarschuwd: 'Wij Zuid Amerikanen moeten ons om de haverklap identificeren. Altijd je ID bij je dragen!' Tuurlijk, zou ze doen. Gracias.
Ze kon haar hotelkamer nog niet in. Of ze haar paspoort achter wilde laten, dan konden ze haar vast inchecken. Kon ze straks meteen doorlopen.
Maar goed, dat straks duurde nog zeker vier en een half uur. Dat was dan weer jammer, want ze had wel zin in een douche. De reis van zich afspoelen. Dan toch maar vast gaan kijken bij haar nichtje? Taxi!
Ze is achterom gelopen. Er deed niemand open. Maar goed, het is dan ook midden in de nacht. Even pootjebaden in dat zalige zwembad?
Ze weet ook het fijne niet van de situatie hier, realiseert ze zich. Want hoe kan haar nichtje in zo'n prachtig huis wonen? Ze is toch illegaal in de States? Zou ze misschien hier in de huishouding werken, net als zij al die jaren geleden?
Zij was ook ooit illegaal in dit land aangekomen. Ze kwam Hans uit Amsterdam híér tegen in het hotel waar ze werkte. Door met hem te trouwen kreeg ze de Nederlandse nationaliteit na 3 jaar huwelijk.
Nu zit ze hier, met haar voeten in een verlicht zwembad. Ze kijkt naar haar wiebelende voeten, voelt het water tussen haar tenen bewegen. Een beetje nerveuze kriebel in haar buik. Dit is ook een rare situatie: ze zit hier in een onbekende tuin, binnen is alles donker. Ze ziet zichzelf van opzij zitten in de enorme raampartij van deze luxe bungalow.
Ineens flits het haar hoofd in: als ze maar niet voor illegaal wordt aangezien! Ze heeft haar paspoort niet bij zich! Achtergelaten in het hotel, lekker slim. Maar ach, er is hier verder niemand. Niemand die naar haar ID kan vragen. En dan nog, ze ís Nederlandse. Maar jeetje, je moet er toch niet aan denken: een Don Johnson die hier ineens met een getrokken pistool achter de struiken vandaan springt: Freeze! Miami vice!
Brrr, nare gedachte. Ze staat op en loopt naar het enorme raam. Nog eens naar binnen gluren. Blote natte voeten over de houten terrasplanken.
Het buitenlicht springt aan, en geschrokken ziet ze zichzelf staan, weerspiegeld in de donkere ruit. Als aan de grond genageld. Ogen als schoteltjes, vingers gespreid. Bevroren in het volle licht.
Hoi Martinez, Je hebt een…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Martinez,
Je hebt een mooi verhaal bedacht: als je ergens illegaal bent, dan zal je natuurlijk om de haverklap bevriezen als je iets verdachts ziet, of denkt er verdacht uit te zien.
Het verhaal komt helaas niet helemaal tot zijn recht, met name door de schrijfstijl: die is redelijk staccato en daardoor erg feitelijk.
Enkele voorbeelden daarvan:
Had ze gedommeld. Suf gesust door de vliegtuigmotor en de gedempte geluiden in de cabine.
Altijd je ID bij je dragen!' Tuurlijk, zou ze doen. Gracias.
Nog eens naar binnen gluren. Blote natte voeten over de houten terrasplanken.
Die korte staccato zinnen kunnen als stijl werken, als je de sfeer-en emotieomschrijvingen gebruikt. Die mis ik in deze tekst.
Met emotie-en sfeer omschrijvingen bedoel ik: probeer zintuigelijk te maken wat je personage ziet, denkt, voelt. Dat heet show, don't tell. Als die techniek nog onbekend voor je is, raad ik je aan daar wat over te lezen: het is een belangrijke basistechniek voor schrijvers.
Een 'trucje' om mee te oefenen: doe alsof je met je ogen dicht iets moet omschrijven. Wat zie je dan, wat voel je daar dan bij?
Een praktijkvoorbeeldje:
Ze kon haar hotelkamer nog niet in. Of ze haar paspoort achter wilde laten, dan konden ze haar vast inchecken. Kon ze straks meteen doorlopen.
Waarom is het fijn of handig voor je personage om meteen door te lopen? Hoe ziet ze dat voor zich? Laat haar de ogen dichtdoen:
Ze kon de hotelkamer nog niet in. Het zweet plakte aan haar rug, ze verlangde ontzettend naar een verfrissende douche. De receptionist zag de kringen onder haar ogen en de gekreukte kleren. "Als u uw paspoort achterlaat, kan ik u vast inchecken. Zodra de kamer gereed is, kan u dan meteen doorlopen," zei hij vriendelijk.
Ze zuchtte opgelucht en kon de verfrissende warme stralen van de douche al op haar huid voelen. Glimlachend schoof ze haar paspoort toe.
Dat hoef je niet bij iedere zin of alinea zo uitgebreid te doen, hoor! Daar wordt een verhaal op den duur ook weer vermoeiend van. Maar een beetje van deze verdieping is wel belangrijk om het verhaal levendig en beeldend te maken.
De laatste paar zinnen zijn erg mooi gevonden: een goede koppeling tussen het verleden van het personage en het heden waarin ze zich nu bevindt. Goed bedacht!
Je bent op de goede weg, je mag alleen wat meer 'onder de oppervlakte duiken'.
Zet hem op :)
Groet,
Nadine