“De gazelle voelt dat een dodelijk roofdier haar in het vizier heeft en bevriest. Je ziet dat enkel haar oren en neusgaten trillen en haar ogen snel heen en weer bewegen. Met haar verfijnde zintuigen tracht ze haar belager te ontdekken, eerder dan rond te lopen en in de klauwen van de jager te belanden. In dit geval is bevriezen een instinctieve reactie van het dier op een bedreiging in de onmiddellijke omgeving.”

De leraar biologie schakelt het videotoestel uit en gaat verder: “Wetenschappers tonen aan dat teveel schrik en terreur prediken bij grote rampen als gevolg van de klimaatveranderingen en opwarming van de aarde enkel leidt tot panische angst en een apathische houding bij de mensheid. Enkel het aangeven van een plausibele oplossing van het probleem kan het angstgevoel doorbreken.”

Ik vond de les super interessant. Verschillende leerlingen vinden dat niet en noemen mij een nerd met mijn ‘ziekenfondsbrilletje’ en ‘aftandse kledij’. Regelmatig pesten ze me.

Op weg naar huis staat een groepje mij op te wachten. Ik bevries van angst, kan niet meer bewegen.
“Kijk, daar hebben wij ons gazelletje. Trillen zijn neusgaatjes al? De welpjes hebben honger en gaan ons diertje bespringen.”
Ze hebben sjaals voor het aangezicht en één heeft een bivakmuts op, maar ik weet wie ze zijn. Was Johan nu maar bij mij. Hij is groot en atletisch gebouwd. Meestal gaat hij met mij mee, maar ik zag hem niet toen ik de schoolpoort uitliep.

Een van de belagers komt naar mij toe en neemt mijn bril af.
“Even kijken of de oortjes trillen.” De anderen lachen luid. Hij stapt terug naar zijn kompanen en toont mijn bril.
“Ja hoor, ik zag het, zijn oogjes gaan ook snel heen en weer. Het diertje is bevroren.”

Ik voel mijn gsm trillen. Bliksemsnel neem ik hem uit mijn broekzak. Het is Johan die mij belt. Ik wil antwoorden, maar iemand grist de telefoon uit mijn handen.
“Even kijken, is het mama die belt?”
Plots stuift de bende uiteen. Mijn telefoon valt op de grond, gelukkig zit hij in een beschermhoes.
“Zo kerel, ging je liever zonder mij op stap?” hoor ik achter mij.
Het is Johan. Ik ontdooi langzaam maar ril nog over mijn ganse lijf. Johan vindt mijn bril en zet hem op mijn neus. Hij raapt mijn gsm op en zegt lachend: “Vandaag ben ik jouw plausibele oplossing.”