Gespannen was de koningin vanmorgen opgestaan. Haar dromen hadden rampspoed voorspeld, voor de zon zou zakken. Tintelend van de magie had ze de dekens van zich afgeworpen. Voordat de bediendes haar konden kleden, moest eerst het angstzweet van haar lichaam gesponst worden.
Gehaast beende ze nu naar het einde van de hal. Haar zwarte jurk ruiste over de marmeren tegels. De fijne gordijnen van éénlaagszijde in de hal toonden haar in vroegere jaren. Zoals altijd in deze lange gang was ze in conflict: de trots op haar eigen, mooie lichaam botste met de haat naar die jongere versie van zichzelf. Nukkig versnelde ze haar pas.

Er was veel om zich aan te storen de laatste tijd. Natuurlijk, ze had nog steeds de absolute macht. Iedereen die de regels brak, of haar in diskrediet bracht, verloor zijn leven of minstens zijn tong. Toch … in de onderlinge omgangsvormen was er een stroming gaande waar ze haar vingers maar niet op kon leggen.
Miralda de molenaarsdochter had sinds kort het ambt van haar vader overgenomen. Halleine, met haar lange haar, had opeens één kant van haar schedel kaalgeschoren. Het waren overigens niet alleen de vrouwen die zich anders gedroegen. Het was haar opgevallen dat er onder haar soldaten de laatste tijd steeds minder grappen over dwergen werden gemaakt.

In deze verwarrende tijden had ze bevestiging nodig, meer dan anders. Zeker nu haar stiefdochter Sneeuwwitje steeds meer opbloeide. Met een lichte spanning in haar stap liep ze op haar magische spiegel af.

‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste in het land?’

Nevel roerde zich achter het glas van de spiegel tot het bleke gezicht zich liet zien: de ogen onwaarschijnlijk dicht bij elkaar, een spitse neus. Het gehele gezicht smal, kleurloos en statig. Het keek ernstig vandaag. De maag van de koningin verkrampte van de spanning.

‘Die vraag kan ik niet beantwoorden,’ zei de spiegel.

De pijn in haar rug, die zo-even nog magisch onderdrukt was, schoot met een felhete flits terug boven haar samengeknepen billen. Zie je wel, dacht de koningin, het is Sneeuwwitje. We zijn nu precies even mooi. Ik moet haar ombrengen. Met trillende stem sprak ze tegen de spiegel.

‘Hoe bedoel je, spiegel?’

Het gezicht in de spiegel fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ik heb u altijd geantwoord, weledele koningin, mij baserend op klassieke schoonheidsidealen. Dat heb ik erg spijt van. Ik schaam mij, dat ik mij als wit gezicht zo heb laten leiden door de normen van een ongekozen dictator binnen een patriarchische samenleving.’

‘Wwwat?’ stamelde de Koningin. ‘Dus … wie is de mooiste?’

Het gezicht in de spiegel rolde nu met zijn ogen. ‘Het zou iedereen kunnen zijn. De herbergier Mollie bijvoorbeeld. Zij is een schat voor de buren en zet in haar herberg ook kost neer voor de allerarmsten.’

‘Maar…’ zei de koningin, ‘zij heeft ernstig overgewicht.’

‘Obesitas,’ corrigeerde de spiegel haar, ‘En dat is een aandoening. Daarnaast zou een beetje body positivity ook wel mogen. Iedereen kan de mooiste zijn. Laurent de Tuinman bijvoorbeeld. Zij zijn ook echt een vakman.’
‘Laurent en ...?’
‘Laurant, de tuinman’, herhaalde de spiegel nogmaals langzaam. ‘Zij zijn ook prachtig.’
‘Wie? Je hebt het over één persoon.’
De spiegel lachte hooghartig. ‘Laurent identificeert zich nu als non-binair. Dus we dienen hen met meervoud aan te spreken.’

De koningin hield haar hand tegen haar hoofd. Een overweldigende pijn drukte tegen haar schedel, en kroop langzaam naar haar borst. ‘Dus … misschien ben ik nog de schoonste, maar is dat … irrelevant?’ Een steek ging door haar hart en ter plekke stortte ze ter aarde. Ze was dood. Iedereen leefde nog lang en gelukkig onder de nieuwe koningin: Sneeuwwitje.