"Ik wil dat je blijft." Hades' grijze ogen keken haar smekend vanuit zijn bleke ingevallen gezicht aan. De kluister van schuldgevoel benam Persephone zowat de adem. De roep naar vrijheid bleek sterker.
"Over een half jaar ben ik weer terug." Ze legde de zware ruwe mantel, het enige wat haar een beetje warm had gehouden in dit oord, terug op haar troon. Ze liep uiterlijk kalm de zaal uit.
Uit zicht liet ze alle geacteerde kalmte vallen. Ze rende achter de doorzichtige schim van een oudere vrouw aan, die haar de weg naar buiten wees, naar de zon, de bloemen, haar moeder!
Ze stopten bij de Styx. Sharon, de veerman, zat al op haar te wachten. Hij zag eruit als een oude, vermoeide man. Hij knikte eerbiedig met zijn hoofd, terwijl ze instapte. Ze bedankte de schim, die weer wegzweefde en de boot kwam in beweging.
Het rennen had haar warm gehouden, maar nu begon ze het weer koud te krijgen.
Rillend deed ze haar armen over elkaar. De lantaarn op de boot wierp een flakkerend licht op de vochtige ruwe grotwanden.
Daar! In de verte zag ze ander licht! De buitenwereld! Haar hart begon sneller te slaan. Kon deze boot niet wat sneller?
Met een klap kwam de boot tot stilstand.
"Ik kan niet verder, vrouwe," zei Sharon.
Hoezo niet? Persephone stond op en zag het probleem. Op het water lag een harde laag. 
Maar misschien …? Ze stapte uit de boot en ging op de laag staan, die kraakte wat onder haar voeten, maar het kon haar dragen.
"Ik loop wel verder. Bedankt, Veerman."
Ze stapte uit, nam een stap en gleed uit. Ze lag languit. De laag was niet alleen hard, maar ook koud en glad. Ze krabbelde overeind en vervolgde voorzichtig schuifelend haar weg.
Bij de uitgang aan de oever zag ze een immense massa verse schimmen. Ze vroegen haar fluisterend: "Waar is de veerman?"
Ze wees naar binnen. "Jullie moeten verder de grot in.  Hij kan niet verder door dit." Tja, was was het eigenlijk? "harde water."
Met zijn allen zweefden ze naar binnen, enkelen fluisterden 'bedankt'. Het waren er echt een hoop en zo te zien waren ze een hongersdood gestorven, arme drommels.
Eindelijk was ze buiten. Maar wat was hier gebeurd? De hemel was grijs en het was hier kouder dan in de onderwereld. Het hele landschap was bedekt onder een dikke witte deken. Dat spul vond je normaal alleen op de toppen van de bergen. Ze staarde ernaar terwijl haar adem als wolkjes naar buiten kwam.
Huiverend en slechts gekleed in haar linnen chiton liep ze door het sombere landschap. De bomen leken wel dood. Er groeide niets. Geen wonder dat er zoveel schimmen waren.
Dan zag ze op een rots een ineengedoken figuur zitten. Weer zo'n arme sterveling? Ze liep erheen en legde haar hand op de schouder van de persoon.
Deze keek haar met roodomrande ogen aan, maar het verdriet in haar ogen maakte gelijk plaats voor vreugde.
"Persephone!"
Het was haar moeder, Demeter. De twee godinnen vlogen elkaar in de armen. De zon brak door en begon de aarde te warmen. Bladeren verschenen weer aan de bomen en bloemen plopten uit de grond.
De eerste winter op aarde was voorbij.

---

Voor mensen die niet bekend zijn met deze mythe. Demeter was de Griekse godin van landbouw en gewassen. Ze had een dochter Persephone, die door Hades, de god van het dodenrijk werd ontvoerd om haar tot zijn vrouw te maken. Demeter was hier zo verdrietig over dat ze haar taak niet meer kon doen en er niets meer groeide. Toen kwamen de goden overeen dat Persephone zes maanden bij haar moeder zou wonen en zes maanden bij Hades. Als Persephone bij haar moeder is, is het lente en zomer en als ze bij Hades is, wordt het herfst en winter.