#432 wintersprookje Jack Frost...het begin.

De sneeuw viel in grote witte vlokken die leken op watten, opgejaagd door een ijskoude wind. Het weerbericht voorspelde minstens tien centimeter sneeuw. Als je niet weg moest, werd je aangeraden binnen te blijven. Helga parkeerde haar auto zo goed mogelijk aan de rand van de stoep en stapte uit. Ze keek omhoog naar de grauwe hemel die nog meer sneeuw beloofde. Ze had de kachel in de auto voluit gezet maar haar vingers waren rood van de kou. Achter de ramen brandde gezellig geel licht en ze zag schaduwen langs glijden. Ze hoopte dat het eten al klaar stond. In de tuin lag al een flink pak sneeuw die knerpte onder haar laarzen. Op dat moment vloog de deur open en Jurgen kwam naar buiten rennen. Zijn blonde piekhaar stak alle kanten op en zijn wangen waren rood van opwinding. Tot haar schrik staken zijn voeten in pantoffels.
'Jochie..ga naar binnen, 'riep ze boos, en tilde hem op.
Hij sloeg boos op haar rug. 'Mam,je begrijpt het niet. Ik heb je telefoon nodig. '
Helen klopte haar laarzen uit op de mat en deed de deur achter zich dicht. Jurgen stond voor haar, zijn handen gebald tot vuisten. Zijn ogen flikkerden in zijn smalle gezicht.
'Hallo lieverd, 'riep John en gaf haar een kus.'Het eten staat klaar. '
Stuurs keek Jurgen voor zich uit en stampvoette.'Ik hoef geen eten. '
Helen ging op haar hurken en drukte hem tegen zich aan.'Wat is er aan de hand mannetje? '
Zijn onderlip trilde en er verschenen tranen in zijn ogen.
'Ik ben mijn nieuwe telefoon buiten verloren. Als ik ernaar mag bellen met jou telefoon, horen we hem en kan ik hem oprapen. '
Helen stond op en keek bezorgd naar het pak sneeuw dat steeds dikker werd.
'Waar ben je hem verloren, denk je. '
'In de tuin, 'zei hij zo zacht dat ze hem bijna niet verstond.' Ik denk dat hij door het gat in mijn jas is gevallen. '
Helen kneep even in zijn hand en glimlachte hem bemoedigend toe.
'Het is nu te koud om te zoeken naar je telefoon, lieverd. Morgen, als het niet meer sneeuwt gaan we zoeken. '
Jurgen drukte zijn neus tegen het glas, zijn adem wasemde tegen het raam.
Hij keek somber. 'Morgen is die kapot. '

Jurgen schrok wakker uit een diepe slaap door een herhaald bonzen tegen zijn raam.
Hij wreef de slaap uit zijn ogen en keek in de richting waar het geluid vandaan kwam.
Weer klonk er een duidelijke bons...toen zag hij het. Een sneeuwbal die tegen het raam werd gegooid. Nieuwsgierig gooide hij het dekbed van zich af en liep op zijn blote voeten naar het raam. De maan scheen naar binnen en in dat heldere licht zag hij iemand in de tuin staan die zwaaide. Dikke sneeuwvlokken vielen gestaag omlaagen bedekten zijn hoofd.
'Jurgen, 'riep hij.'Kom, dan gaan we je telefoon zoeken. '
'Wie ben jij? '
'Ik ben Jack Frost. Je redder in nood, de helpende hand. '
Jurgen aarzelde. Hij wilde graag zijn telefoon terug, maar...
'Kun jij hem niet voor me zoeken, 'vroeg hij slim.
Jack lachte.'Ik weet niet hoe je telefoon eruit ziet, jij wel. '
Daar had hij gelijk in, dacht Jurgen.
'Maar het is koud. '
'Koud..? '
Hij spreidde zijn armen.'Heb ik een jas aan of een muts op..of handschoenen aan? '
Jurgen moest toegeven dat hij daar een punt had.
'Doe je raam open en kom naar buiten. Als we hem hebben gevonden , kan je je bed weer in. '
Hij hoorde het ongeduld in Jack zijn stem en ondanks het waarschuwende stemmetje in zijn hoofd schoof Jurgen het raam open en sprong naar buiten...

Helen werd wakker omdat een koude tocht over haar gezicht gleed. Alsof er ergens iets openstond.
John mompelde iets en draaide zich om in zijn slaap.
De ramen waren beslagen met ijs. Met een onbestemd gevoel sloeg ze het dekbed van zich af, haar voeten gleden in haar pantoffels.
Op de gang werd de trek erger. De deur van Jurgen zijn slaapkamer stond open, sneeuw dwarrelde de gang op.
Een koude hand greep haar hart vast en paniek sloeg toe. Ze overbrugde de afstand in een paar seconden. Zijn raam stond wijd open en de vitrages waren een prooi van de wind. Op de vensterbank lag een laagje sneeuw. Ze trok wit weg en uit haar mond klonk een langgerekt gejammer. Als in een droom keek Helen naar buiten en zag de kleine sneeuwpop. Uit de pop stak een hand met daarin een telefoon...