Versie 2

Gespannen kijken Fits en Matse omhoog, hun hoofden zover naar achteren gebogen dat ze hun puntmuts met beide handen moeten vasthouden.
‘Wat denk je?’ vraagt Fits.
‘Elk moment. Ga Wiets waarschuwen.’
Fits slaat zijn lange baard als een das om zijn hals en trekt een sprint naar het huis van Wiets.

Matse masseert zijn nekspieren. Het duurt voor zijn gevoel een eeuwigheid, maar eindelijk ziet hij in de verte Fits uit de struiken tevoorschijn komen, niet veel later gevolgd door Wiets.
‘Zijn we te laat?’ hijgt Fits.
Matse wijst naar boven. ‘Nee, het hangt er nog.’
De drie winterkabouters staren naar het laatste roodbruin gekleurde blad in de verder kale boom. 
‘Het duurt dit jaar wel erg lang,’ klaagt Fits ongeduldig.
Wiets knikt instemmend, maar Matse schudt zijn hoofd. ‘Geduld, beste vrienden. Het is elk jaar nog gelukt.’
De ijzige wind laat hun baarden en puntmutsen wapperen. Hun adem vormt wolkjes in de lucht, ze trappelen om warm te blijven.

‘Kunnen we dat blad niet een handje helpen?’
‘Goed idee, Fits.’ Wiets vist uit zijn achterzak de katapult die hij altijd bij zich draagt. Van de grond raapt hij een paar eikels. Hij trekt het elastiek naar zich toe, legt er een eikel in, richt en … mist. Op het laatste moment waait het blad opzij, alsof hij de drie kabouters wil tarten.
Wiets doet een nieuwe poging, maar mist weer. ‘Verdomme,’ vloekt hij zachtjes. Hij haalt diep adem en probeert het nogmaals. Drie keer is tenslotte scheepsrecht. Met een natte vinger bepaalt hij de windrichting, knijpt één oog dicht en spant het elastiek.
Met ingehouden adem kijken Matse en Fits toe hoe de derde eikel uit de katapult schiet en naar het blad suist. Deze keer is het een voltreffer. Het blad laat los en dwarrelt sierlijk naar beneden. De drie winterkabouters maken een vreugdedans.
‘Nu kunnen we het startsein geven,’ juicht Wiets.

‘Kom, mannen, aan de slag,’ spoort Fits aan.
Matse gaat met zijn rug tegen de oude eik staan. Met zijn handen maakt hij een opstap waar Fits zijn voet in kan zetten. Deze hijst zich omhoog en houdt zich vast aan een knoest.
Daarna is het de beurt aan Wiets. Behendig klimt hij langs zijn vrienden omhoog. Staande op de schouders van Fits springt hij naar de onderste tak die als een hendel omlaag behoort te gaan. Helaas.
‘Hij zit vast.’
‘Ik kom je helpen,’ roept Fits. Hij zet zich af en klemt zich vast aan Wiets. Beiden bungelen aan de tak, zonder resultaat.
Matse ziet iets verderop een grote kei liggen en rent eropaf. Met flinke inspanning rolt hij deze naar de voet van de eik en klimt erop.
‘Ik … hou … het … niet … meer,’ kreunt Wiets.
‘Hou vol!’ Matse strekt zich uit naar de enkels van Fits. Staande op het puntje van zijn tenen kan hij er net bij. Zo hangen ze met zijn drieën aan de tak. Krakend komt de tak in beweging.
‘Ik hou het echt niet meer,’ roept Wiets en met een kreet laat hij los. Ze tuimelen naar beneden en rollen verder over de grond.

De inspanning werpt zijn vruchten af. Dikke, grijze wolken pakken zich samen.
Terwijl ze hun pijnlijke ledematen masseren, dwarrelen de eerste sneeuwvlokken naar beneden en vormen langzaam een witte deken over het landschap.
‘Jippie, het is gelukt,’ jubelt Fits.
Wiets schudt opgelucht de sneeuw uit zijn baard.
Matse glimlacht en mompelt tevreden: ‘De winter is begonnen.’

==========================

versie 1

Gespannen kijken Fits en Matse omhoog, hun hoofden zover naar achteren gebogen dat ze hun puntmuts met beide handen moeten vasthouden.
‘Wat denk je?’ vraagt Fits.
‘Elk moment. Ga Wiets waarschuwen.’
Fits slaat zijn lange baard als een das om zijn hals en trekt een sprint naar het huis van Wiets.

De gordijnen zijn nog dicht en vanachter de voordeur klinkt diep geronk.
Met beide vuisten bonkt Fits op de deur. Als het gesnurk aanhoudt, probeert hij het nog eens.
‘Wiets, wakker worden!’

Wiets draait zich nog eens om. Hij droomt dat hij op een stuk boomschors over de vijver supt, maar … het water klinkt als gebonk. Vreemd. Langzaam vervaagt de droom en dringt het roepen tot hem door.
‘Wakker worden!’
Dat klinkt als Fits, maar … wat moet hij hier nou?
‘Verdorie, Wiets, het is tijd!’ klinkt het geïrriteerd, gevolgd door een nieuwe drumsolo.
Tijd? Voor wat? Slaapdronken stapt hij uit bed en wrijft de slaap uit zijn ogen. Op zijn blote voeten loopt hij naar de deur.

De wind blaast genadeloos door de dunne stof van zijn pyjama. Deze kou kan maar één ding betekenen. Meteen is hij klaarwakker. Heeft hij het gemist?
‘Matse zegt dat het elk moment gaat gebeuren,’ beantwoordt Fits de onuitgesproken vraag. ‘Trek iets warms aan en kom naar de oude eik.’
Wiets aarzelt geen moment, de adrenaline stroomt door zijn lijf.

Matse masseert zijn nekspieren. In de verte ziet hij Fits uit de struiken tevoorschijn komen, niet veel later gevolgd door Wiets.
‘Zijn we te laat?’ hijgt Fits.
Matse wijst naar boven. ‘Nee, het hangt er nog. Ha, Wiets, ben je daar eindelijk.’
De drie winterkabouters staren naar het laatste roodbruin gekleurde blad in de verder kale boom. Pas als deze is gevallen, kan Koning Winter aan de slag. Aan hen de eervolle taak hem in te lichten als het zover is.
‘Het duurt dit jaar wel erg lang,’ klaagt Fits ongeduldig.
Wiets knikt instemmend, maar Matse schudt zijn hoofd. ‘Geduld, beste vrienden. Het is elk jaar nog gelukt.’

De ijzige wind laat hun baarden en puntmutsen wapperen. Hun adem vormt wolkjes in de lucht, ze trappelen om warm te blijven.
Eindelijk wordt het lange wachten beloond; het blad laat los en dwarrelt sierlijk naar beneden.
‘Nu kunnen we het startsein geven,’ juicht Wiets.
‘Kom, mannen, aan de slag,’ spoort Fits aan.
Matse gaat met zijn rug tegen de oude eik staan. Met zijn handen maakt hij een opstap waar Fits zijn voet in kan zetten. Deze hijst zich omhoog en houdt zich vast aan een knoest.
Daarna is het de beurt aan Wiets. Behendig klimt hij langs zijn vrienden omhoog. Staande op de schouders van Fits springt hij naar de onderste tak die als een hendel omlaag behoort te gaan. Helaas.
‘Hij zit vast.’
‘Ik kom je helpen,’ roept Fits. Hij zet zich af en klemt zich vast aan Wiets. Beiden bungelen aan de tak, zonder resultaat.
Matse ziet een oplossing. Hijgend rolt hij een kei naar de voet van de eik en klimt erop.
‘Ik … hou … het … niet … meer,’ kreunt Wiets.
‘Hou vol!’ Matse reikt naar de enkels van Fits en kan ze net vastpakken. Door het gezamenlijke gewicht komt de tak eindelijk in beweging. Met een kreet laat Wiets los en ze tuimelen naar beneden.

Terwijl ze hun pijnlijke ledematen masseren, zien ze dat dikke grijze wolken zich boven hen samenpakken. Dan dwarrelen de eerste sneeuwvlokken naar beneden en vormen een witte deken over het landschap.
‘Jippie,’ jubelt Fits.
Wiets schudt de sneeuw uit zijn baard.
Matse glimlacht en mompelt tevreden: ‘Koning Winter is begonnen.’