Het was het hart van de winter. Een oude houthakker en zijn zoon liepen dik aangekleed het bos in. De kou kroop door de kleinste kieren in hun mantels en dwars door hun schoenzolen als een dief in de nacht naar binnen. Het was een kou die in je botten ging zitten.

‘Waarom zo diep het bos in?’ vroeg de zoon klappertandend. ‘Hier staan toch ook prima bomen?’ Hij liet de slee die hij meesleepte even los om flink in zijn handen te klappen in een poging de kou eruit te slaan.

‘Deze bomen zijn van de sneeuwkoningin,’ zei vader en veegde het ijs uit zijn snor. ‘Wie die omhakt, wordt door haar meegenomen in de eeuwige nacht.’

Kilometers verder kwamen ze op een kleine open plek. Een cirkel van boomstompen getuigde van jarenlange koude winters en opgestookte bomen. 

Het was zwaar werk, een boom omhakken, maar je werd er wel warm van. De terugweg met een volgeladen slee was ook moeizaam, maar de gedachte aan warme kruidenthee naast een loeiende open haard maakte veel goed.

De volgende dagen werd het kouder en kouder. Alle rivieren vroren dicht en ze zagen door het raam steeds minder dieren. Toen begon het sneeuwen. De dakspanten kraakten onder het gewicht van een dik pak sneeuw. Er lag een dikke witte deken over het landschap. De wereld ging in winterslaap.

De oude man sliep ook steeds meer. De lange tocht om hout voor de open haard te halen had hem geen goed gedaan en de kou was in zijn longen gekropen. Dagenlang al lag hij hoestend op bed. De houtstapel slonk snel en de dag dat er hout gehaald moest worden kwam rap naderbij.

‘Het ziet er naar uit, zoon,’ zei de oude man tussen het hoesten door, ‘dat je deze keer alleen op pad moet om een boom te kappen. Je kent de weg naar de open plek goed en je bent de afgelopen zomer gegroeid en sterk geworden. Ik weet zeker dat je alleen ook een boom kunt vellen.’

De jongen knikte ernstig. ‘Geen zorgen vader.’ Hij zette een dampende mok kruidenthee naast zijn vader en een plank met een stevig stuk brood. ‘Ik ben vanavond voor zonsondergang terug.’ Hij zette zijn muts op, trok zijn mantel om zich heen, stak zijn bijl in zijn riem en vertrok. Door het raam zag de oude man zijn zoon het bos inlopen. De slee trok diepe sporen in het witte landschap.

Het duurde niet lang voordat de zoon zijn tenen niet meer voelde. Het was deze keer zoveel kouder dan de vorige keer en door de diepe sneeuw kwam hij langzaam vooruit. Hij was al uren onderweg en nog steeds was hij niet erg diep in het bos. Een koude noordenwind was opgestoken en floot door de kale takken om hem heen. De wind sneed dwars door zijn mantel. Hij rilde. ‘Waarom zou ik helemaal naar de open plek lopen?’ mompelde hij tussen gebarsten lippen door, ‘terwijl het hier vol prachtig hout staat.’

Toch zette hij door. Hij ploegde door de sneeuw die zelfs diep in het bos nog een dik pak vormde. De ijskoude wind joeg de sneeuw op in hoge duinen, alsof de winter moedwillig een barricade voor hem opwierp.

‘Sneeuwkoningin,’ mompelde hij voorovergebogen in de wind. ‘Sprookjes! Wie gelooft zoiets? Volgend jaar word ik zestien.’ En met dat besef, kwam een vastberadenheid in hem boven die hij niet eerder gevoeld had. Hij rechtte zijn rug en sloeg de sneeuw van zijn schouders. Hij keek om zich heen. Overal bomen. De jongen trok de bijl uit zijn riem en liep op een middelgrote es af. Hij legde zijn hand op de stam. Naast de boom stond hij uit de wind en alhoewel hij nog steeds koud was, voelde het een stuk minder scherp. ‘Sprookjes,’ zei hij nogmaals. Hij deed een stap naar achteren en haalde uit met zijn bijl. Die sneed diep in het hout. De klap maakte de sneeuw los die zich op de takken van de boom verzameld had en ineens stond hij in een sneeuwbui. Hij schudde de sneeuw lachend van zich af en ging aan het werk.

Uren later keek de oude man nog steeds uit het raam naar de bosrand, die in de vallende nacht steeds minder goed te onderscheiden was van de oprukkende duisternis. Hij kuchte. Een eerste ster flakkerde tevoorschijn in de hemel boven het bos.