#430 - Toekomst

Prachtige golvende lokken die tot haar schouders vallen. Vers geknipt en de kleur lijkt wel het omgetoverde stro van Repelsteeltje. Een Blanke huid met sproetjes op haar kleine wipneus. Ogen die dichtknijpen door de felle zon in haar ogen. Ze heeft een lange jurk aan, met een print van bloementjes met waterverf beschilderd. Haar jurk stopt bij haar in touw geweven sandalen met houten zolen. Om haar schouder hangt een tas van plastic, Waarom van plastic? Alles aan haar te zien is duurzaam en Fairtrade. Het ov is gratis, want er speelt een voetbalwedstrijd. Dom van mij dat ik nog naar de supermarkt ga, maar anders word het weer Chinees laten bezorgen. Nog 3 minuten en dan komt de Tram. De vrouw staat stil, bijna griezelig stil. Ik probeer haar niet aan te staren, maar dat lukt bijna niet. Als ik om mij heen kijk zie ik iedereen haar aanstaren met vreugdevolle ogen. Een gevoel komt naar boven, dat ik naast haar wil gaan staan en laten zien dat ze met mij is. Opeens loopt ze met een rustige pas loopt ze naar voren en springt met een klein hupje op de tramrails. Haar hand reikt naar beneden en pakt een middelgrote keisteen. Ze staat weer op en klimt zichzelf weer op het perron. Ze probeert de keisteen in een snee van haar jurk te proppen. Dit lukt niet en de steen komt half boven haar zak uit en ze staart weer voor haar uit. Ik had een paar minuten nodige om dit te verwerken. Wat was hier gebeurt? Moet ik het gaan vragen? Of is dat brutaal? Nee het is niet brutaal, misschien heeft ze wel hulp nodig. Ik verzamel moed en ik loop op haar af en ik vraag: "Waarom heeft u die steen opgepakt?". Ze keert zich elegant om en ze glimlacht als ze naar mijn kijkt. mijn ogen blijven gericht op haar ogen. Doordat de zon uit haar ogen kijkt ze mij aan met haar prachtige groene ogen. Dit haar mooiste kenmerk. En toen zei ze: ''als de tram van onze reis over deze steen rijdt." ze wijst met een vinger de staan aan. "Dan eindigt onze reis bij een tram midden in de grote stad" ze doet haar lippen op elkaar en ze pakt met haar hand mijn bicep vast. "En dan had ik nooit de aandacht van u gekregen". "Ik kan u vertellen, dat wij zo samen in de tram gaan praten en de avond van onze leven gaan krijgen". Mijn ogen staan gesloten op haar lippen. Wat kan je hierop zeggen? Het enige wat uit mond nog kon komen is: "Maar wat ga je nu met die steen doen?" In de verte komt de tram aan rijden. Haar ogen kijken mij aan alsof ik de enige op de wereld ben. De lippen openen en ze zegt: "Met deze steen kan ik mijn tas naar de bodem van het water laten zinken, dat wordt mijn enige zonde.".  "In deze tas zitten de zondes van mijn vorige leven.". De trampoortjes gaan open en wij wurgen samen in de volle wagon met hooligans. Met spanning kijk ik haar aan en mijn grootste avontuur is nu net begonnen.