Lid sinds

1 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#430 Gewoon een kei

 

Even kort: het is nog niet af maar ik wilde het vast plaatsen om te kijken wat men vindt. Het is mijn eerste keer dat ik zoiets schrijf dus hopelijk valt het enigszins in goede aarde. Excuses voor de schrijffouten, heb nog veel te leren!

 

Terwijl ik stond te wachten op de tram speurde ik met mijn ogen de omgeving af.

In mijn kielzog zag ik een jong meisje lopen. Ik schat dat ze hooguit een jaar of 16 oud zou zijn. Ze stond wat ongemakkelijk heen en weer te wiebelen. De regendruppels vielen neer op haar bleke huid. Haar blonde haren, verzwaard door de hevige regenval, hingen stijf naar beneden. Het leek haar allemaal niet te deren. Haar ogen schoten haastig heen en weer. Ik werd er zelf wat onrustig van. Plots draaide ze om, liep naar een struik vlak naast de tramsporen en nam een kei die onder de struik prijkte. In een fractie van een seconde had ze deze handeling verricht waarna ze weer naast me kwam staan. Even bekeek ze de kei aandachtig. Wat zou er door haar hoofd gaan?

Ik stond wat te dagdromen en staarde naar de plek waar ze de kei vandaan had gehaald. Doordat de struik de plek bedekte was er in het zand een cirkel achtergebleven. Alhoewel het had geen perfecte cirkel vorm maar het was enigszins rond.

Mijn aandacht verplaatste zich terug naar het meisje. Zo te zien had ze de kei in haar broekzak gewurmd. Ik bekeek haar nog eens goed. Ondertussen begon de grond onder mijn voeten te beven. Achter mij hoorde ik de tram naderen. Al piepend en schurend kwam hij tot stilstand, alsof er iemand aan de noodrem had getrokken. Het meisje kwam op me af lopen. Op de jas die ze aanhad zag ik Joanne staan. Zou dat haar naam zijn? Heel even stond ze stil toen ze in de gaten leek te

krijgen dat ik haar aankeek. Ze draaide haar gezicht mijn kant op. Onze ogen kruisten elkaar waarna ze me een glimlach gaf. Ze had iets eenzaams in haar ogen. Het verdriet stond haar duidelijk nader dan het lachen. Wat ze met die glimlach ook probeerde te verbloemen, het verborg niet het gevoel dat in haar ogen te lezen viel.

 

Het fluitsignaal van de conducteur klonk als een krijs die door mijn oren galmde.

Shit, bij de les blijven. Snel stapte ik achter Joanne aan de tram in. Totaal onbewust van mijn verdere omgeving bleef ik haar onderzoekend aankijken.

Ik had het gevoel dat ik meer van haar moest weten.

 

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

LeNova, welkom op het forum. Mag ik je aanraden om de tekst in de tegenwoordige tijd te schrijven, dan wordt hij levendiger. Je kan hem aanpassen door bovenaan op de tab 'bewerken' te klikken. Er zitten mooie passages in jouw tekst, maar het echte verhaal begint pas op het einde. Graag gelezen. 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi LeNoVa, welkom op het forum. Je verhaal is inderdaad nog niet af. Ik zou je ook willen adviseren om je tekst eerst goed door te lezen voor je het plaatst. Ook als je het grplaatst hebt, even checken of het er goed in staat. We krijgen vandaag weer een nieuwe opdracht. Misschien kun je daar een nieuw verhaal voor schrijven. Nu nog een herschrijf maken van dit verhaal zal waarschijnlijk door weinigen gelezen worden en dat zou jammer van je inspanning zijn. Kijk ook eens naar de andere inzendingen en de feedback daarbij, daar leer je ook veel van. Over dit stukje tekst heb ik de volgende opmerkingen:

Ik schat dat ze hooguit een jaar of 16 oud zou zijn --> scht moet schatte zijn. "Zou zijn" op het eind moet was zijn. Getallen schrijf je voluit. Het kan ook: ik schatte haar hooguit een jaar of zestien. 

Ze stond wat ongemakkelijk heen en weer te wiebelen. --> het is niet fout, maar actiever is: Ze wiebelde ongemakkelijk heen en weer. (Nu schrijf je in een van de volgende zinnen ook al heen en weer. Om herhaling te voorkomen, kun je hier ook schrijven: wiebelde van de ene voet op de andere.

De derde alinea voegt voor mij niets toe. Er wordt verder niets mee gedaan 

Ondertussen begon de grond onder mijn voeten te beven. ---> misschien: Ik voelde de grond onder mijn voeten beven. (Zonder hulpwerkwoord leest een zin actiever, vlotter)

 

Heel even stond ze stil toen ze in de gaten leek te

krijgen dat ik haar aankeek. 

Hier is iets misgegaan met het kopiëren van de tekst. Ook voor de zin "Het fluitsignaal...." staan 2 enters te veel.

 

 

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag LeNoVa

Dank voor je verhaal. Ik vind het erg ferm van je dat je voor de eerste keer iets plaats op dit forum, wel met een beetje schroom en een tekst die nog niet helemaal af is, maar je hebt wel meer dan behoorlijk potentieel.

Om je verhaal vlotter te maken, schrijf je inderdaad best in de tegenwoordige tijd, dat laat je toe strakke zinnen te maken. 

Het verhaal eindig een beetje abrupt en dat vind ik jammer. Ik denk dat je eraan begonnen bent zonder misschien al te weten waar het zou eindigen? We weten immers niet waarom ze de steen opraapt. Het spontane schrijven dat je volgens mij nu hebt toegepast, is zeker goed, maar altijd enkel voor de eerste, kladversie. Daarna mag je beginnen schrappen.

Zoals deze passages:  In een fractie van een seconde had ze deze handeling verricht waarna ze weer naast me kwam staan. Dit is een erg lange zin, maar die weinig betekenis heeft , 'je kan had ze deze handeling verricht' perfect schrappen  of korter maken en dan verliest de lezer niets, bijvoorbeeld. Dat deed ze in een fractie van een seconde voor ze weer naast mijn kwam staan.

Ook hier zie ik het enthousiaste van in een modus van schrijven en blijven doorgaan te zitten: Ik stond wat te dagdromen en staarde naar de plek waar ze de kei vandaan had gehaald. Doordat de struik de plek bedekte was er in het zand een cirkel achtergebleven. Alhoewel het had geen perfecte cirkel vorm maar het was enigszins rond. Als je deze zinnen nog eens leest, waarom staan ze er? Wat heeft de lezer eraan dat het bijna een cirkel was etc....? 

Weet je, dat is helemaal geen probleem want een eerste keer, maar daarom wordt er meer dan eens gezegd 'kill your darlings' of schrijven is schrappen.

In elk geval, blijven schrijven en tot de volgende opdracht.

 

Johanna