Schoonheid gaat voor ouderdom. Meneer van Amerongen glimlacht slechts als een jongedame langs hem heen glipt om als eerste de tram uit te stappen. Als hij even later naast haar op het perron staat te wachten tot de tram voorbijrijdt, is haar haast verdwenen.
Hij beziet haar.
Een vrouwspersoon, nog niet aangekomen bij de grens naar volwassenheid, doch reeds beschikkend over de benodigde accessoires om deze binnenkort zonder kritische vragen van douaniers te kunnen passeren.
Haar gezicht staat dromerig. Ze is niet opgemaakt en haar lange, zwarte lokken zijn ongekamd.
Haar wijde, kleurrijke lappendekenjas tot aan haar enkels en versleten rugzak zijn versierd met rebelse buttons en zelfgeknoopte touwtjes.

Hij schrikt als ze plots de trambaan oploopt en een uit de kluiten gewassen kiezel van de grond plukt.
Wat lief, denkt hij, ze is bang dat dat ding op een rail terecht komt en de tram laat ontsporen.
Maar waarom veegt ze hem schoon en stopt hem in haar zak?

Nu zullen we het krijgen!
De ogen van Van Amerongen vernauwen zich. De dondersteen loopt langs de geparkeerde wagens om een autoruit in te tikken en de vergeten Gucci-handtas van de achterbank te grissen. Deze zal ze later voor grof geld willen verkopen aan haar Wassenaarse vriendin, maar die wil liever een Louis Vuitton.
Hij verzamelt moed en zuigt zijn longen vol lucht om haar eens streng vermanend toe te spreken.
Maar de brutale soeraspeelster laat de auto's links liggen en loopt in de richting van ...

Wroeging en medelijden strijden om voorrang in het gemoed van meneer van Amerongen. Het arme kind is op weg naar de Joodse begraafplaats om het steentje te leggen op het graf van haar grootmoeder zaliger, wier zachte armen en troostende woorden met node gemist worden als ze weer eens heibel heeft met haar vriendje, de kleinzoon van de opperrabbijn.

Maar ze verandert van koers.

Ach ja, natuurlijk. Van Amerongen knikt begrijpend. De jeugdige kunstenares treedt in de voetsporen van de Franse postbode Ferdinand Cheval. Met haar rugzak vol stenen die ze op haar route gevonden heeft, is ze nu op weg naar een verlaten stukje grond waar ze beetje bij beetje bouwt aan haar eigen paleis om later – de woningnood ten spijt – zelfstandig te kunnen verblijven, of misschien wel samen met de kleinzoon van de opperrabbijn.

Het meisje, dat zich in het hoofd van Van Amerongen inmiddels heeft opgewerkt tot petrologiestudent, vertraagt haar pas voor een ambassadegebouw.

Van Amerongen staat stil.
Als een wespensteek dringt het besef bij hem binnen dat hij, een wat oudere heer, een jonge blaag straat in straat uit aan het achtervolgen is. Dit gegeven en zijn zware ademhaling, die toch echt het gevolg is van de ongelijke strijd tussen knarsende benenwagen en soepele stelten – laat dit helder zijn, zouden weleens bij deze deerne en eventuele getuigen heel verkeerd geduid kunnen worden. Mensen halen zich soms de gekste dingen in het hoofd.
De zware ademhaling is nu te wijten aan blinde paniek.
Het meisje is ook gestopt en kijkt om zich heen. Snel duikt Van Amerongen achter een geparkeerde auto.
Hij is nog druk bezig met bijkomen van de schrik als hij glasgerinkel hoort en wegvluchtende voetstappen. Door nieuwsgierigheid gedreven kijkt hij voorzichtig over de rand van de motorkap, recht in de ogen van een man in uniform. Deze stoot een collega aan en weldra ziet Van Amerongen de twee woedend op hem afstormen.