Ik klem het stukje steen stevig in mijn handen. Het schuurt langs mijn huid. Mijn hand gloeit. Vingers tintelen van het krampachtige klemmen. Ik zet nog wat meer kracht. De kei loslaten is geen optie.

De vrouw die me vaker heeft aangestaard doet dat nu ook. Soms kom ik haar tegen bij de tramhalte en dan heeft ze altijd die dwingende, priemende blik. Ergens heb ik de illusie dat ze me stiekem wil helpen. Ze kijkt net als de stagiaire van Jeugdzorg. Een verwijtende blik, maar tegelijkertijd eentje van medeleven. Je zou ook kunnen zeggen dat ze staren, maar ze kijken tenminste naar me. Een korte, aandachtige blik kan het verdoofde gevoel even wegnemen. 

Nooit heeft de vrouw me gevraagd naar de keien. Ik zou ook niet weten wat ik erop had moeten uitleggen. Vragen worden me nooit gesteld, mijn verhaal is al ingevuld. Laatst trok ik een knalroze t-shirt aan met de Powerpuff Girls erop, maar de stagiaire keek alleen naar de schrammen op mijn onderarmen. Een paar aantekeningen en een voorzichtig hoofdschudden. Als ze de multomap dichtslaat weet je wat dat betekent. Medicatie ophogen of escaleren. In een zombie of een loenatik veranderen, en niet zelf mogen kiezen welke. 

De kei heeft een scherpe rand. Ik duw mijn rechter wijsvinger er tegenaan en voel de pijnscheut. Schokjes wurmen zich via de vingertoppen naar mijn schouders. Het is weer even zoals toen ik laatst spacecake nam. Er komt rood spul uit de vinger. Het lijkt op limonadesiroop met aardbeiensmaak. Ik duw de punt nog wat harder in mijn vinger en zie de sirooprivieren stromen over mijn hand. In de klas deel ik het zoete drankje uit, en Chayenne en Babette zeggen voortaan wat aardiger voor me te zullen zijn. Thuis geef ik pap en mam ook wat en ze beloven dat ze wat minder vaak zullen schreeuwen. De stagiaire drinkt het spul in een keer leeg en zegt dat ik eigenlijk geen hulp nodig heb; ze heeft nog nooit iemand van mijn leeftijd gezien die zo zelfstandig is. De rivier stopt met stromen en droogt op. Ik zuig de laatste restjes op voor het na-effect. De werkelijkheid komt morgen wel.