#430 - Pak De Kiezel Challenge (herschrijf)
Wanneer je iedere dag dezelfde route neemt met het openbaar vervoer, dan kom je vanzelf steeds dezelfde mensen tegen die ook iedere dag een vaste routine hebben. De vrouw met de paarse rugtas of die man met de platte pet. Vandaag is niet anders. We staan te wachten op de tram van twee over half en om me heen staan een aantal bekende gezichten. Sommigen zijn al zo vertrouwd dat we naar elkaar een soort goedemorgen knikken. Naast de bekenden staan er iedere dag nieuwe gezichten zoals dat meisje dat daar verderop staat. Opvallende verschijning. Beetje aparte kleren aan, een gezicht vol sproeten en rood haar dat tot op haar schouders valt. Ze kijkt ongeduldig in de richting waar de tram vandaan gaat komen. Ineens stapt ze de tramrails op, pakt een steen en loopt snel weer terug. Daar stopt ze de steen in een broekzak en loopt ze snel weg. Ik kijk haar verwonderd na.
Even later komt de tram en wordt mijn verwondering verdrongen door de waan van de dag.
De volgende dag is het meisje er weer. Ze staat op dezelfde plek als gisteren, kijkt weer in de richting van de tram en vlak voordat die er is, loopt ze de rails weer op en pak een steen. Ze kijkt nog even naar links en loopt dan snel terug, stopt de steen in haar broekzak en rent weg. Volgens mij had ze zelfs dezelfde kleren aan.
Het is woensdag en ik hoop dat ze er weer is. Ik loop het perron op en zie haar op het vertrouwde plekje staan. Ik vermoed dat er een paar trams zijn uitgevallen want het is hartstikke druk en het is dringen op het perron, alleen het meisje heeft ruimte om haar heen alsof niemand dicht bij haar wil staan. Ze kijkt weer naar links. Ik wacht gespannen af, nog twee minuten en dan is de tram er. Ineens stapt ze de rails op, doet haar ding en rent weer weg.
Niemand die er iets van zegt, of haar zelfs maar even nakijkt. Terwijl het aardig riskant is wat ze doet.
Zo gaat het de hele week. Kijken, steen pakken en wegwezen. Ik neem me voor om haar maandag te vragen wat er achter zit.
Na het weekeinde loop ik naar haar toe. Ze kijkt me argwanend aan. Ik blijf een beetje op afstand, het voelt niet goed om dichtbij te komen. “Goedemorgen.” begin ik.
Ze zegt niks, kijkt steels over haar schouder en dan weer naar mij.
“Toe maar,” zeg ik, “doe je ding.”
Snel pakt ze een steen en stopt die in haar zak.
“Mag ik je vragen waarom je dit doet?”
Ze twijfelt even en zegt dan: “Ik kan de weg niet vinden. Iedere dag probeer ik een andere afslag en wanneer die weg weer niet goed is, leg ik de steen bij die afslag.”
“Waar wil je heen dan?”
“Naar mijn oma.”
“Ok, maar heb je geen adres?”
Ze is even stil en zegt dan zachtjes: “Nee. Ik moet gaan.” Snel loopt ze weg.
Ik loop verder het perron op en spreek de vrouw met de paarse rugtas aan: “Sneu hoor, voor dat meisje.”
“Welk meisje?”
“Die iedere dag een steen uit de rails pakt. Rood haar, sproeten.”
De vrouw kijkt mij met grote ogen aan, alle kleur is uit haar gezicht weggetrokken. Ze slaat een hand voor haar mond. “Dat kan niet. Heeft u het niet gehoord?” stamelt ze.
“Waar heeft u het over?”
“Drie weken geleden. Niet gelezen ook? Wacht.” De vrouw maakt haar rugtas open, haalt er een krant uit en vouwt het open. Op de foto staat dat meisje. Ik herken haar direct, sproeten en dezelfde kleren. Onder de foto lees ik: Pak De Kiezel Challenge loopt fataal af
Leest vlot Taco. Ergens mis…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Leest vlot Taco. Ergens mis ik wat spanning, het is een eenrichtingsboog, edoch sterk idee! Misschien kan je hp iets meer connectie geven? Nu is het vrij oppervlakkig, waardoor er weinig emotie is.
Het gegeven dat jij ze ziet, terwijl ze drie weken geleden overleed, is krachtig: kan je meer mee doen denk ik.
(ik ben geen coach!)
GG!
Hallo Tony, dank voor je tip…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Hallo Tony, dank voor je tip. Ik ben het met je eens dat het wat karig is. Ik heb het verhaal herschreven.
Grtz,
Taco
Ha Taco, Verrassend verhaal…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Ha Taco,
Verrassend verhaal! Ik vind de opbouw goed, het slot is ook sterk. Met plezier gelezen!
Mogelijke verbeterdingetjes. Het verhaal opent wat traag. Je zou de eerste regels m.i. kunnen schrappen, dan wordt het krachtiger. Deze dus: 'Wanneer je iedere dag dezelfde route neemt met het openbaar vervoer, dan kom je vanzelf steeds dezelfde mensen tegen die ook iedere dag een vaste routine hebben. De vrouw met de paarse rugtas of die man met de platte pet. Vandaag is niet anders.' Show, don't tell.
Verder zou je kunnen overwegen om die oma te schrappen (die had ook niks te maken met de fatale aanrijding, toch?) en het meisje wat meer mysterie mee te geven. Bijvoorbeeld:
Even twijfelt ze. “Ik kan de weg niet vinden," zegt ze zacht. "Iedere dag probeer ik een andere. Ik leg een steentje bij het begin, dan weet ik waar ik al geweest ben.”
“Waar wil je heen dan?”
“Naar huis. Ik moet gaan.” Snel loopt ze weg.
Zoiets?
Cheers!
Martin
Hoi Taco, een soort "Ghost…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Taco, een soort "Ghost meets Rood Kapje/Klein Duimpje" verhaal. Goed bedacht, toch mis ik de Taco-touch. Net als Martin zie ik niet wat oma in het verhaal doet. Het stukje over waarom ze de steen neerlegt als ze een afslag niet kan vinden, zie ik ook niet echt voor me.
De laatste alinea vind ik niet helemaal geloofwaardig. Zou iemand echt toevallig een krant van drie weken geleden in haar tas hebben?
Wanneer je iedere dag dezelfde route neemt met het openbaar vervoer, dan kom je vanzelf steeds dezelfde mensen tegen die ook iedere dag een vaste routine hebben. ---> voor mijn gevoel is dit dubbelop. Misschien:
Wanneer je iedere dag dezelfde route neemt met het openbaar vervoer, dan kom je vanzelf dezelfde mensen tegen.
Daar stopt ze de steen in een broekzak en loopt ze snel weg. ---> de tweede "ze" mag je weglaten. Dan leest de zin vlotter.
paar trams zijn uitgevallen want het is hartstikke druk ---> voor want hoort een komma
Ok ---> juiste schrijfwijze is OK of oké
Die iedere dag een steen ---> die moet dat zijn. Het meisje dat iedere dag een steen opraapt.
Dag Taco Erg vlot…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Dag Taco
Erg vlot geschreven je verhaal. De routine van alledag, erg herkenbaar geschreven, de verwachting hing ook dat het meisje met de rode haren telkens weer opduikt tot die ene dag. Goed gevonden.
Ik zou het deeltje over de oma weglaten en ook het stukje over de afslag, dat past niet zo in het geheel en breekt de tekst terwijl die voor de rest uitermate vlot leest.
Je zou wel even moeten bedenken hoe je de sprong maakt van iets dat lijkt zich in het nu af te spelen en een dodelijke aanrijding al weken voordien, er wringt iets hier maar ik vermoed dat je dat in feite gemakkelijk kan oplossen: laat het meisje dat keien opraapt nu geen nieuw gezicht zijn maar een vertrouwd dat je mist.
Om geen discussie te hebben over de geloofwaardigheid dat iemand een weken oud artikel met zich meeneemt: ze laag het je zien op haar smartphone....
Johanna
Leuk idee, maar voor mij…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Leuk idee, maar voor mij werkt de uitwerking niet. Je maakt het de lezer (en jezelf) nodeloos ingewikkeld met de reden waarom ze de kiezel zou pakken. Ik begrijp die niet. En aan het eind spreek je ook van een Kiezel Challenge. Dat lijkt mij weer een andere reden. Hou het simpel. Ze vindt de kiezel gewoon mooi en wil 'm hebben of zo. Maar ik denk dat er niet eens een uitleg gegeven hoeft te worden. (Wel voor de opdracht, niet echt voor dit verhaal.)
Ook de onthulling gaat met te veel poeha. Ik zou gekozen hebben de hp langs een lantarenpaal te laten lopen waar bloemen, beertjes en briefjes liggen en een foto van het meisje dat hij herkent.
Beide dialogen zijn mijns inziens overbodig.
Ook in de inleiding zou flink geschrapt kunnen worden. Te veel invullingen en dubbelingen.
Ondanks al mijn bedenkingen denk ik wel dat er een goed verhaal in zit.