#425 - Mayonaise- en ketchuphanden

Wat een geweldig zicht… Die kinderen genieten van hun pakje frieten. Ze versieren hun snoetjes met mayonaise en ketchup en likken hun vingers af. Ah, ze staan op. Flink opgevoed moet ik zeggen: ze deponeren de lege pakjes netjes in de vuilnisbak. Alleen handen afkuisen is er niet bij.  Ze gaan nu naar het perron om op de trein te stappen. Oh neen, dat mayonaisemeisje en die ketchupjongen hebben het rek gezien! Ze komen mijn richting uit! Normaal zou ik blij zijn, maar nu…   Waarom moet ik een kinderboek zijn? Ziet die juf niet wat ze van plan zijn?

Enkele vettige meisjesvingers grijpen mijn kaft vast. Blijkbaar heeft de jongen hetzelfde idee. De ketchuphanden proberen mij uit de mayonaisevingers te bevrijden. Ik weet niet welke van de twee ik het walgelijkst vind.

Waarom maak ik me druk over vieze vingers? Het meisje geeft zich niet gewonnen. Ik dreig letterlijk verscheurd te worden. Gelukkig heeft de drukkerij mij stevig gelijmd, maar heel lang houd ik dit niet meer vol. Ziet de juf niet wat er gebeurt? Ah, gelukkig! Ze kijkt in mijn richting.

“Kinderen, hou op!” hoor ik nog net voordat ik een eerste blaadje moet loslaten. Ik weet niet of het de stem van de juf of het gescheurde blaadje is dat het ergste leed veroorzaakt: ik val een halve meter naar beneden op de betonnen vloer. Door de losgelaten handjes lig ik opengevouwen met mijn mooiste prenten op het grijze beton waarover elke dag ontelbare mensen met vieze schoenen lopen. Mijn blaadjes zijn ontsierd met ezelsoren en de hoeken van mijn voor- en achterflap vertonen een deuk. Ik zou het willen uitschreeuwen. Ik ben gehavend en lelijk, terwijl ik - al zeg ik het zelf - het mooiste boek was in de kast. Niemand zal me nog willen.

Zachte handen rapen me op. “Kijk nu!” hoor ik de juf zeggen. “Het boek is gescheurd en helemaal vuil. We nemen het mee en jullie helpen me om het terug proper te maken en te herstellen.” Ze stopt me in een apart vak in haar tas. Ik reis in het donker mee met de trein.

In de school haalt de juf me uit haar tas. Ze maakt een propere doek vochtig en geeft deze aan de kinderen, nadat ze hun handen hebben gewassen. “Poets nu de kaft tot die weer netjes is,” zegt ze tegen het mayonaisemeisje en de ketchupjongen. Ik houd mijn adem in. De juf vertrouwt ze meer dan ik. Heel voorzichtig poetst het meisje mijn voorflap. Daarna geeft ze het doek aan de jongen die mijn achterflap voor zijn rekening neemt. Ze plooien ook voorzichtig alle ezelsoren terug recht. Oef, dat is beter afgelopen dan verwacht.

“Waarom kijken jullie zo triest?” Vraagt de juf?

“Het is zo’n mooi boek,” zegt het meisje. “Kijk naar de prenten die erin staan!”  

“En wij hebben het stukgemaakt,” valt de jongen haar bij.  

“Wacht even,” zegt de juf en ze neemt het blaadje en kleeft het met doorzichtige plakband perfect op de plaats waar het is afgescheurd.

“Maar nu is het niet meer mooi,” zegt het meisje met tranen in de ogen.

“Het is misschien nog mooier dan voorheen,” zegt de juf. “Jullie hebben het stukgemaakt, maar jullie hebben jullie best gedaan om het weer zo mooi mogelijk te maken. Een boek moet je met respect behandelen, maar je mag best zien dat het gelezen wordt. Zullen we het ongelukje vergeten en zal ik een stukje voorlezen?”

Een warme gloed gaat door mijn kaft als ik de klas volmondig “ja!” hoor juichen. De zachte handen openen de kaft en de juf begint te lezen. Ik voel me weer mooi.