#426 - Onbetaalbaar

“Papa, papa, kom kijken! De kerstman is geweest!”
Het bed schudt terwijl mijn man ruw wordt gewekt. Ik glimlach in mijn kussen. Joost heeft nooit in de kerstman geloofd. Kennelijk was hij dat direct vergeten toen hij de woonkamer vanochtend zag.
We laten ons met liefde uit bed jagen en volgen onze zesjarige naar beneden. De lichtjes in de boom branden al. De pakjes eronder glimmen ons tegemoet.
Straks hebben we een heerlijk ontbijt en vanavond een feestelijk diner. Maar eerst cadeautjes uitpakken. Wat een verschil met de vorige jaren.
“Welke wil je eerst openmaken?”, vraag ik. Ze zijn allemaal voor Joost. Ron en ik hebben ons cadeautje vorige maand al gehad, in de vorm van een brief die verklaarde dat we schuldenvrij waren. Eindelijk. We hebben er lange tijd veel voor moeten doen en laten, maar we hebben het gered.
Joost stormt op de boom af en pakt het eerste pakje wat zijn vingertjes vast kunnen grijpen.
“Deze!” Glunderend komt hij naast ons zitten. Ron knikt hem toe en met een ruk wordt het papier verwijderd.
“Jaaaah, vet!” Joost houdt een computerspelletje omhoog. Het is tweedehands, maar dat zie je er niet aan af. En Joost kijkt ernaar alsof hij een winnend lot in handen heeft.
“Mam, kijk eens wat ik heb gekregen!”
Ik stik bijna in de knuffel die ik krijg. Maar het is me elke ademtocht waard om hem zo blij te zien. Dat is het allermooiste cadeau. Ik begraaf mijn gezicht in zijn pyjamaatje, en veeg stiekem een traan af aan de stof.
“Het is prachtig, Joost.” Maar hij stuift er alweer vandoor om nog een cadeautje te pakken.
Ron pakt mijn zachtjes hand. Ik kijk hem aan, mijn liefde, door dik en dun. Meer tranen lopen over mijn wangen. “Vrolijk kerstfeest, schat.”