#426 Het middelmatige samenkomen

Delano en Gideon hebben zich verkleed als Mario en Luigi. Ze dragen plaksnorren. Ze zijn met een bierscheetjeswedstrijd begonnen omdat ze al de hele avond aan het gerstenat zitten en ook niet meer weten waar ze mee bezig zijn. Julian en Rachana liggen voor pampus op de bank in hun Suske en Wiske kostuums. Ze zijn cross-faded: stomdronken en knetterstoned tegelijk. Op de radio speelt “Are you ready for Freddy” van The Fat Boys. Freddy Krueger rapt ook een stukje mee.

Mij werd beloofd dat we vanavond naar Italiaanse horrorfilms zouden kijken, maar ik denk niet dat dat nog gaat gebeuren. Het kroonstuk zou The Beyond van Lucio Fulci worden, één van de beste horrorfilms aller tijden, een surrealistische nachtmerrie waarin alle logica genadeloos wordt gedefenestreerd . Mooi zo. Fuck logica. Logica is voor jeanetten. De realiteit is chaos en wanorde, en dat moet worden gereflecteerd in de kunst die ik consumeer.

De schetenwalm begint mijn neusgaten te betreden. Ik bedek mijn neus en mond met de lange sjaal van mijn Doctor Who kostuum, en ik ga op zoek naar Edwin. Ik heb hem al een tijdje niet gezien. Hij zei dat hij zijn neus ging poederen. Ik gok dat hij op de wc is. Moet ik ook zijn. Mijn blaas is vol.

Edwin ligt daar dood op de vloer in een cowboypak van de Action. Uit zijn neus komt een dikke bubbel die zo groot is als een babyvuist. Op de toiletdeksel ligt een aangebroken ziploc zakje en een opengescheurd condoom, beiden gevuld met wit poeder. Ik heb Pulp Fiction gezien. Ik weet wat dit betekent. Cocaïne en heroïne. Edwin heeft een Speedball genomen.

Vloekend til ik Edwin op onder de oksels. Ik dump ik hem in de badkuip. Het poeder veeg ik van de toiletdeksel. Ik trek mijn ritssluiting open.