U wilt meer over mij weten? Serieus? Is dat dan niet meteen duidelijk? Kijk nou eens goed naar mij en vertel mij wat u over mij denkt? Moet ik het voor u spellen? Het is toch wel duidelijk? Mijn tijd zit er wel op, ik ben versleten, afgedankt!
Ik weet niet eens of ik wel behoefte heb om mijn hele verhaal aan u te vertellen. Wie bent u in vredesnaam? Weet u, u bent maar een passant!
Na u zullen er nog velen komen, zoals er voor u ook al velen zijn geweest.

Ja, denkt u maar niet dat u de eerste bent. Ha! Laat me niet lachen. De eerste… Ik weet het nog heel goed, de eerste keer. Vol hoop en verwachtingen ging ik er helemaal voor. Ik heb mijn hele ziel en zaligheid blootgegeven. Ik voelde de ogen en de handen over mij heen gaan. Overal werd ik aangeraakt. De eerste aanraking over mijn rug… Als ik eraan terugdenk kan ik er nog steeds kippenvel van krijgen. Kippenvel ja, omdat ik weet wat er daarna gebeurde. Waar ik de hoop had dat ik met respect behandeld zou worden, zoals dat hoort te gaan, lijkt mij, werd ik gelijk alweer aan de kant gelegd. In eerste instantie was ik nog in verwarring. Dit was vast een fout! Moet u zien hoe mooi ik er uit zie! Hoe ongeschonden ik ben! Bijna maagdelijk!

Na die eerste aanraking volgde natuurlijk een tweede en een derde. En iedere keer vlamde de hoop weer op. Deze keer zou het echt zijn, zeker weten! Die eerste keer was gewoon een vergissing, een verkeerde keuze. Maar kijk, nu is het echt serieus, voor het ‘eggie’.
U raadt het al. Ook die tweede en die derde keer werd ik aan de kant geschoven alsof ik niets waard was. Als afval gedumpt. Ik werd nog net niet weggesmeten, op de grote hoop.

Ik zal u de details besparen maar het heeft een hele tijd geduurd voordat ik eindelijk iemand vond die echt om mij gaf. Maar toen was het ook écht raak. Ik voelde de warme aanraking overal en ondanks mijn geschonden verleden had ik er geen moeite mee om mij helemaal bloot te geven, om mijn hele verhaal te vertellen. Uren zaten we bij elkaar, keken we elkaar aan, elkaar stevig vasthoudend, terwijl ik van alles vertelde, over alles. Het was zo intiem, zo uniek, dat ik bijna geloofde dat het voor eeuwig zou duren. Maar je kent het wel, zoals in alle slechte films kwam ook aan dit liefdesverhaal een einde. 

Misschien is dat het wel, misschien ben ik wel een slecht liefdesverhaal. Na die gelukkige weken, het leek wel een heel leven, was het plotseling over. En waar je normaal gesproken, na zo’n heftige relatie met elkaar gaat praten, je problemen probeert te overwinnen werd ik gewoon achter gelaten. Alles had ik gegeven! Iedere vezel in mij had ik opgeofferd voor deze relatie en kijk nou eens waar ik terecht kwam! Op een grote hoop, met alle andere losers waar niemand meer naar omkijkt!

In de maanden die hierop volgden, heb ik echt niet stilgezeten. Nee, ik ben met iedereen me gegaan, iedereen die mij maar wilde hebben. Het maakte mij ook niet meer uit, als ik heel eerlijk ben. De een was nog smeriger dan de ander, de ander nog ruwer dan de ene. Ik kan u wel zeggen dat ik daar kapot ben gegaan. Besmeurd, verscheurd. Noem het zoals u wilt. En iedere keer was het resultaat hetzelfde. Na een paar korte heftige momenten werd ik weer gedumpt.
Iedere keer kwam ik weer terecht op die koude, door god verlaten plek. Hopend dat iemand mij zou zien. Iemand!

Uiteindelijk heb ik mij er maar gewoon bij neergelegd. Ik ben tenslotte maar wie ik ben. Daar valt niets aan te veranderen en misschien moet ik het ook maar accepteren.

Ik ben gewoon een slecht verhaal.