#425 Excentrieke saaiheden

Op het moment dat ze nadert lig ik al langere tijd op de piano in de aankomsthal. Muzikanten die op de kruk plaats namen en virtuoze toonladders te voorschijn haalden, deden vaak veel moeite om niet naar me te hoeven kijken. Het meisje heeft paars haar, zwarte make up, een gothic-achtige rok en een Hello Kitty shirt dat niet helemaal bij de rest lijkt te passen. Ze lijkt niet het type dat mij normaalgesproken leest. Meestal word ik opgeraapt door moeders met kinderen in de schoolgaande leeftijd. Als ze me half gelezen hebben komen ze er vaak achter dat ze betere dingen te doen hebben. Hun echtgenoten vinden zelfs dit al te veel en houden het bij wat nieuwsgierige blikken.

Het gothicmeisje raakt mijn kaft aan alsof ik een museumwaardig exemplaar ben die bij het geringste uit elkaar valt. Ik voel een siddering door mijn pagina's ritselen. Ze raapt me op en kijkt naar me als een wijnsommelier naar een Chateau Lafite-Rothschild. Vluchtig opent ze haar grijze schoudertas en ik zie enkele soortgenoten van me liggen. Soortgenoten waarvan ik vermoed dat ze meer gemaakt zijn voor dit meisje, dan ik. Met haar wijsvingers duwt het meisje wat exemplaren aan de kant, en word ik ertussen geplaatst. De buurboeken werpen me niet meer dan een korte blik toe. Wel voelen ze aan als een goede plek voor mijn kaft om tegenaan te liggen.

*
Het gothicmeisje heeft me deze week nog niet aangeraakt. Mijn papier verlangt naar haar koele vingertoppen die behoedzaam de pagina's omslaan. Ze is nu bij hoofdstuk vijf, maar praatte gisteren tegen haar vriendje over me alsof ze me al uit heeft. Haar vriendje, met golvend haar tot over de schouders en een oversized hoodie, verschilt vooral qua uiterlijk van de eerdergenoemde echtgenoten. Ook hij wierp niet meer dan een paar blikken op mijn kaft, zijn handen strak in zijn zakken houdend alsof ze eraf gehakt zouden worden wanneer ze me zouden naderen.

Als ze me bij de kaft pakt, lijkt de tederheid waarmee ze me behandelde verdwenen. Gisteren schreeuwde ze iets tegen haar vriendje wat ik niet kon verstaan, maar waarvan ik niet denk dat het over mijn inhoud ging. Toch kijkt ze nu naar mijn kaft alsof ik de oorzaak van al haar relatieperikelen zou zijn. Ze knipt het Ikea-leeslampje aan en begint vluchtig in me te bladeren, alsof ik de nieuwste catalogus ben. Bij hoofdstuk zeven, mijn saaiste hoofdstuk, stopt ze even. Met grote, glazige ogen staart ze naar een afbeelding, waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom de auteur het erin wilde hebben. Maar toch kijken vrijwel al mijn lezers er lang en aandachtig naar, alsof het een onmogelijk zoekplaatje is. Het gothicmeisje leest de hele pagina, en slaat een diepe zucht.
'Die eerste paar hoofdstukken waren wel voldoende.'
Ze zou het tegen mij of elk ander half gelezen boek kunnen hebben, of misschien heeft ze het toch vooral tegen zichzelf. Handen waar elke gepolijste vorm uit verdwenen lijkt, halen me uit mijn mijmeringen. Ze smijten me in de schoudertas, waar de soortgenoten uit verdwenen zijn. Mijn kaft wil vooral slapen na alle indrukken, maar wordt onderbroken door kartonpijn. Ergens hoop ik dat het gothicmeisje zich nog bedenkt.