Ik rolde mijn reiskoffer achter me aan door de Nieuwstraat, waar ook na sluitingstijd nog een nerveuze ambiance heerste. Ik keek op mijn telefoon, nog zeshonderd meter.  In het glas van de vitrines zag ik hoe mijn kledij te zomers was voor deze temperaturen. Omdat het in Malaga al zomert van halfweg maart had ik mijn jas thuis gelaten, maar Brussel was geen Malaga. De zonnebankbeurten die ik had genomen om mijn melkhuid voor te bereiden op de Spaanse zon hadden hun werk gedaan. Ik bewonderde mijn weerspiegeling nog een laatste keer en zette flink pas richting het Martelarenplein.

   Voor het eerst was ik blij dat Sarah de overstap gemaakt had naar de Vrije Universiteit van Brussel. Toen ik haar gisteren langs mijn neus weg vertelde dat mijn vliegtuig om zes uur zou opstijgen vanuit Zaventem, had ze voorgesteld de nacht op haar kot door te brengen, zodat ik ’s morgens op een minder ontieglijk uur zou moeten opstaan. Nonchalant, maar enthousiast als een kind voor zijn verjaardag, had ik haar verzekerd dat ik zou proberen haar ’s morgens niet wakker te maken, dat ze van mij geen last zou hebben. Ze wimpelde het af, haar kennende zou ze een uitgebreid ontbijt voorzien zodat ik op de luchthaven geen fortuin zou moeten uitgeven aan een zompige sandwich en een slappe koffie.  

    Doordat ze al na één semester van studierichting was veranderd, en haar kot in ons gebouw in Antwerpen had ingeruild voor eentje in Brussel, waren we nooit verder geraakt dan wat gesnuffel en verlegen verliefde blikken in de keuken of op de gang. De weinige gesprekken die we hadden gevoerd  werden als kansloze scheutjes telkens verpletterd door kotgenoten die als een boer met laarzen niets ontziend de keuken kwamen binnen geploeterd. Nadat ze vertrokken was, wisselden we steeds vaker berichtjes uit, waarin we niet gestoord konden worden door lawaaiige sujetten. Over hoe het haar verging in Brussel, over de prof statistiek die uitgevallen was met een depressie, over de nieuwe student – een Italiaan – die haar kamer had ingepalmd en met zijn inlandse veroveringen ’s nachts de hele verdieping wakker hield.

   Ik draaide het Martelarenplein op, mijn koffer danste op de kasseien. Tegen de statige, witte gebouwen wapperden de Vlaamse en de Belgische vlag broederlijk naast elkaar. Het patriotistische monument met de liggende leeuw ving de warme gloed van de avondverlichting op. Ik scrollde wat naar boven in het WhatsApp gesprek, las dat ik bij nummer 23 moest zijn, en belde aan. Voetstappen naderden van achter de deur. Sarah zwaaide ze open. Ze droeg een witte, losse t-shirt en een donkergroene yogabroek. Haar cognacbruine haren waren opgestoken in een dot. Ze omhelsde me. Vanille, misschien een vleugje kokosnoot. Haar tengere lichaam paste me als gegoten. Ze liep me voor op de trap naar de derde verdieping. Haar deur stond nog open. Ik zette mijn koffer op de door haar aangewezen plek, onder de kapstok. Vanuit de ruimte achter de deur in de hoek van de kamer hoorde ik vlees zingen in een pan.                “Lars.” Riep ze. Ze keek me aan en duwde lachend haar vingers in haar oren. “Lars!” In de deuropening verscheen een kerel, zijn handen afvegend aan een keukenhanddoek. Hij was groot, minstens een halve kop groter dan ik, en zijn t-shirt leek in de was gekrompen.

      “Pieter.” zei Sarah, “onze logée voor vannacht.” Ze presenteerde me als een sommelier een fles wijn.

      “Hey, welkom.” zei Lars, mijn hand verpulverend. “Vertrek jij naar Spanje, of kom je net terug?” zei hij, alluderend op mijn bruine huid.

       “Mijn lief”, zei Sarah. Ze legde haar hand op Lars’ borst. ”Enfin, nog niet officieel.” De twee lachten elkaar stroperig toe, Lars gaf Sarah een por in haar lenden en verdween terug in de keuken. “Het eten is bijna klaar.” zei hij.