Homo ludens. 

 

Een zachte zaterdagavond. De laatste klanten druppelen de winkels uit en enkele groepjes blijven keuvelen op het marktplein. De zon geeft het plein en de mensen een gouden randje. Mijn zoon en ik staan in het midden en draaien langzaam rond. 

“Jongen, stel je voor dat het plein niet van beton zou zijn maar van zand?”

“Gaaf! En stel je voor dat dat er geen trap zou zijn naar de parking maar een gigantische glijbaan die eindeloos naar beneden kronkelt?”

“Goed gevonden! En wat als je op dat flatgebouw kan klimmen en met een deathride terug?”

“En telkens ik met vingers knip, komt er zomaar een diabolo of katapult tevoorschijn!”

“Of misschien circusclowns en acrobaten die ons de gekste dingen aanleren!”

“Maar mama, als dit er allemaal zou zijn, zouden de grote mensen dan ook een keertje met ons mee spelen?”

Ik glimlach verdrietig om zijn wereldbeeld en woel door zijn wilde haren. 

Plots trekt hij aan mijn mouw; 

“Mama, ik weet het, we spelen nu verstoppertje! Ik tel tot veertig, start, één, twee, (..)!

Verrast door zijn snelheid zet ik het op een lopen en hurk achter een grote stenen bloembak.

Een besje schuifelt voorbij, ik glimlach beschaamd maar zij grinnikt en steekt haar duim in de lucht. 

Ik straal. Speelsheid is veel, veel sterker dan stenen.