#422 Nog even nergens anders heen

Nog vol van zomerliefde zijn we,
het bos en ik
Mijn sproeten, haar rood en goud;
herinneringen aan eindeloze dagen
Ze lijken zo levendig op deze stille herfstdag,
waarop de zon als een fata morgana glinstert
op de bosbeek, en libelles geluidloos over het oppervlak scheren, hun vleugels een schittering, sterren die de nacht niet nodig hebben

Het bos en ik
We mijmeren wat over midzomerzotheden en  dansende elfjes en houden vast
aan elkaars verhalen en aan de warmte van de dag
Horen de laatste bijen zoemen en sluiten ons af voor de verre vleugelslag boven onze kruinen

Maar dan ritselt de wind door onze dromen
En fluistert over vergankelijkheid
trekt zachtjes aan de werkelijkheid
met grijze visioenen

Het bos en ik,
We willen nog niet horen van eindigheid,
van kale takken of koude nachten
We willen nog even nergens anders heen
Slechts dwalen in wat is geweest

Ik krul me op,
en samen met het bos
wiegen we het laatste zomerlicht