‘Doe het niet!’ zei een grijze baard onder een petje met een blauwe adelaar op een geel veld. ‘Ik deed het, en moet je kijken.’ Hij haalde uit zijn broekzak een inviergeplooid A4-tje, opende het zorgvuldig en toonde een vergeelde foto met een beeltenis die leek op een AI-gegenereerd Duits schoolmeisje in Tiroler bierkostuum. Ze had pikzwarte haren in twee vlechtjes bovenop het hoofdje en een snoetje met roodgestifte pornolippen.

Ik keek in die vent zijn grijs-groene ogen en iets glinsterde als bij een kleuter die voor het eerst een Happy Meal proefde: erg lekker was het niet, maar het speeltje dat erbij zat, maakte alles goed. 

‘Wat bedoel je?’ stamelde ik en haalde mijn blik weg van zijn grimas en richtte het terug op het computerscherm op mijn tafel. De webpagina was wit met in het midden slechts één zin: ‘Klik hier voor jouw ultieme wens!’ 

Iedereen sprak over deze webpagina achter een ajuinadres. Je behoefde een speciale browser en dan nog moest je bij de pinken zijn, want elke zoveel etmaal veranderde de code. Volgens een speciale wiskundige formule gelinkt aan de kloktijd van een atomaire klok - waarop er een webcam was gericht, eveneens te vinden via een verborgen locatie - kon je het vinden. Veel te moeilijk voor mij, maar zes vierduizenders in flappen van tweehonderd aan George, de uitbater van dit stinkend internetcafé in de kelder van de keet wat ooit een Starbucks was, zorgde voor mirakels.

De grijsbaard tikte op mijn schouder. Hij haalde zijn petje van zijn hoofd en zette het op het mijne. ‘Nondedju. Niks kan je weerhouden… Zet tenminste dit geesteschild op.’ Zijn bruine tanden weerspiegelden in het witte scherm en ik rook de frietlucht uit zijn bek. Mijn wijsvinger spande zich op en was klaar om te drukken op de muisknop dat de cursor zou instrueren om te klikken op de desbetreffende link.

‘Geschreven in tien minuten,’ gromde hij in mijn nek. ‘Zoiets kan onmogelijk geven wat het belooft.’

Ik zette de koptelefoon op mijn oren en sloot mijn ogen. Het ultieme genot eindelijk binnen bereik! Wie het uitprobeerde - tenminste volgens de mainstream media - kon onmogelijk de uitgang terugvinden. En zij die terugkeerden, waren klaar voor de psychiatrie. 

Dikke zever. Of tenminste, ik was klaar met de dikke zever.

Mijn aardse vinger klikte op de link naar de hemel.

Nog voor het klikgeluid mijn oren kon bereiken, hoorde ik een diepe zware stem.

‘Wir schaffen das!’

Het was niet nodig om mijn ogen te openen. 

Ik was er sneller dan in tien minuten.