#420 Rol

Gefascineerd kijk ik naar de gezichten die stuk voor stuk voorbijkomen. Gezichten vol emoties: verdrietig, verslagen, vermoeid. Maar ook gespannen en vol verwachting. Een voor een presenteren ze zich: een korte buiging, een knik, zachte prevelende woorden. En weer door. Telkens weer bespeur een stukje opluchting hun ogen als ze bij de kist vandaan lopen. Mijn eigen gezicht houd ik strak in de plooi. Emoties zijn natuurlijk mijn specialiteit, maar vandaag gaat het juist over het ontbreken daarvan. Een pokerface. Ook die zit in mijn inmiddels uitgebreide arsenaal aan gezichtsuitdrukkingen. Mijn uitdrukkingsloze gelaat staan in schril contrast met de curieuze outfit die ik aan heb; een donkergroen militair uniform met een grote riem, witte handschoenen en een pet met een enorme veer. Het geheel vormt een bevreemdend maar intrigerend rollenspel waarbij ik zoveel vragen heb.

Het personeelstekort. Blijkbaar ontkomt zelfs The Royal Family er niet aan, en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Toen het castingbureau deze ochtend in alle vroegte belde, had ik met mijn katerige kop bíjna het belletje wegegedrukt. Of misschien ligt “uit het raam gesmeten” dichter bij de waarheid. Intuïtief had ik toch de groene knop weten te vinden en na mezelf ervan overtuigd te hebben dat het geen grap van mijn drinkmaatje van de avond ervoor was, was het enige mogelijke antwoord op de vraag die mij gesteld werd natuurlijk “ja”. Behalve dat ik al enige tijd geen rol van betekenis had weten te scoren (vandaar die bingedrinksessie) én dat het beter betaalde dan een schnabbel voor een derderangssupermarkt, mag je een gegeven paard niet in de bek kijken, toch? Zeker een Koninklijk paard niet.

Er kriebelt iets op mijn wang maar ik probeer er niet aan te denken en klem mijn handen om de stok die ik geacht word vast te houden. Ter afleiding focus ik me op de mensen die voorbij schuifelen. Een oude vrouw – minstens zo oud als de overleden Queen – wordt ondersteund door een grijzige man van een jaar of zeventig. Zijn gezicht spreekt boekdelen, hij wil hier niet zijn, maar getrouw laat hij zijn broze moeder op zijn arm steunen. Een stukje achter hen loopt een jongen in een joggingbroek en een grijze hoodie. Met zijn kaalgeschoren kop zou hij niet opvallen in een knokpartij tussen hooligans van Arsenal en Man United. Toch staan zijn ogen nu onzeker; hij is niet gewend dat anderen zijn verdriet zien. Deze nieuwe omgeving schudt hem uit zijn vertrouwde rol.

Spelen we eigenlijk niet allemaal een rol? Een hoofdrol in ons eigen verhaal, en talloze bijrollen in andermans verhalen. Het toneelstuk van deze week - de “Royal Funeral”, zoals ik het ben gaan noemen – heeft een topcast bestaande uit de nieuwe ‘King Charles the Third’, William, Harry en hun vrouwen. Met de Queen postuum nog steeds in de hoofdrol. En het publiek dat zowel figurant als toeschouwer tegelijkertijd is. In een druilerig Engeland als decor, urenlang volhardend in de regen, spelen zij hun rol met verve. Mijn eigen rol – hoewel slechts een bijrol – gaat me ook verrassend goed af; blijkbaar functioneer ik best goed als menselijke pilaar.

Over pilaren gesproken. Sommige mensen zien de Royal Family als één van de pilaren van het Verenigd Koninkrijk. Ik niet; heb nooit iets gehad met dat hele Koningshuis. Maar vandaag fascineert het me mateloos. Voor hen is dit slechts één akte van een toneelstuk dat een leven lang voortduurt. Anders dan zij kan ik steeds weer in een andere huid kruipen, een andere rol aannemen, hem onderzoeken en door en door leren kennen. Ik kan duizend levens leven. Maar zij zitten vast in die ene rol. Alles strak geregisseerd. Geen enkele ruimte voor improvisatie.

Ergens diep in mij begint een idee op te borrelen. Een soort rebelsheid die zo eigen is aan de wereld van theater. Ik kan mijn gegniffel nog maar net onderdrukken. Improvisatie is altijd al een van mijn kwaliteiten geweest; alle opties opengooien, de ander uitdagen te reageren. Ineens voel ik een onbedwingbare behoefte om te ervaren wat voor verrassende wending ik kan geven aan dit urenlange toneelstuk waarin zo weinig en zo veel tegelijkertijd gebeurt. En toegegeven: iedere acteur wil van zijn bijrol een hoofdrol maken, toch? Het is tijd voor een dramatische laatste akte van mijn personage. Niet denken, maar doen. Ik haal diep adem, sluit mijn ogen en terwijl mijn spieren verslappen, neem ik plaats in de spotlight.

===================

Opmerking: Mijn eerste bijdrage op dit forum, spannend....! Niet helemaal tevreden over mijn verhaal maar de tijd dringt dus bij dezen spring ik maar gewoon in het diepe ;-)