De groene loper heeft een vouw gekregen van mijn dwangmatig tikkende voet. Ik trek mijn doublet iets strakker en probeer de juiste mate van borst-vooruit te vinden.
    “Klaar voor jongen?”
    De wachter rechts van de paleisdeuren geeft me een duim omhoog. Zijn pantser geeft een zacht gekraak.
    “Absoluut,“ zeg ik met een knipoog en een glimlach. “Nog nooit zo klaar geweest.“
    Opnieuw trek ik mijn doublet strak en richt ik mijn blik op de paleisdeuren voor me. Die enorme, goudbruine paleisdeuren.
    Je kan nog weggaan Lucius. Niks dat je tegenhoudt behalve jijzelf. Er is altijd nog een morgen, of een dag daarna, of een jaar daarna. Of nooit, nooit is ook een optie.
    Maak het een optie. Alsjeblieft.

    Met gebonk en getril schuiven de paleisdeuren uit elkaar. Mijn voet stopt met trillen. Langzaam trekt een licht van zilver en goud naar buiten.
    “Jongen?“ Ik probeer iets zeggen, maar ik kan de brok in mijn keel niet doorslikken. Een steeds scheller wordende pieptoon laat de rest van de wereld vervallen.
    Door de deuren heen strekt de loper zich verder uit, met aan het eind een ivoren troon. Bovenop zit een in wit geklede vrouw, handen in elkaar gevouwen. Haar blonde haren en lichtblauwe ogen kleuren na tien jaar nog exact hetzelfde. Heel even lijkt ze me niet te herkennen, maar al snel verdwijnt de kleur uit haar gezicht.

    Ik voel hetzelfde in mijn eigen gezicht ontstaan, wanneer het me raakt dat ‘nooit’ geen optie meer is.