Stofjes dansen tussen de boekenkasten in het zonlicht dat door de hoge glas-in-lood ramen het middenschip invalt. Terwijl ik geniet van de perfecte combinatie van koffiegeur en boekengeblader, typ ik de laatste woorden van mijn manuscript. Met een diepe zucht rek ik me uit en mijn ogen dwalen over het majestueuze gewelfde plafond.

Mijn gezicht vertrekt als ik een slok van mijn koud geworden koffie neem. Ik gebaar naar de ober dat ik naar de wc ga en dat hij me een nieuwe mag brengen.

Zodra ik terugloop naar mijn vaste vrijdagse schrijfplek, schrik ik. Een man is op mijn plaats gaan zitten en rommelt met mijn laptop. Ik haast me de trapjes van het priesterkoor op.
‘Wat doet u?’ Mijn stem klinkt schriller dan de bedoeling is. Ik leg een hand op zijn schouder en voel hem verstarren terwijl hij opkijkt.
‘Heeft u dit geschreven?’ Hij kijkt me over zijn bril heen aan en zijn stem heeft een aangename warmte.
‘Ja, want dit is míjn laptop.’ Onzeker bekijk ik hem. Wat wil hij? Als hij het apparaat had willen stelen, was hij er al mee weg geweest, toch? Moest hij dringend het weer checken? Een mail sturen?
‘Dit is fantastisch, wat een verhaal! Toegegeven, ik las slechts een paar pagina’s, want toen kwam u al terug, maar… het is fenomenaal!’
Hij gaat steeds harder praten en enkele mensen kijken verstoord op. De ober, die mijn bestelling neerzet, blijft dralen en kijkt me vragend aan.
‘Sorry, maar wie bent u?’
De stoel piept als de man haastig opstaat. Hij steekt zijn hand uit en aarzelend beantwoord ik zijn gebaar.
‘Thijs van Mulde is de naam, uitgever bij The House of Books.’ Hij schuift een stoel voor me bij. ‘Gaat u alstublieft zitten, wij moeten nodig praten.’