'Dat zie ik prima.' Bink Pevensvale, uitgever van pulpromannetjes (waaronder "Lady Lovelove's Poolboy" van Ernst van Dealemaete) wuift over zijn dikke buik naar de palmbomen. 'En luister: ze schreeuwen "Vakantie!", ... dus ... ' Hij zakt in zijn ligstoel en sluit de ogen. 'En jij zeikt over een manuscript.'
   Touché. Maar volgende week word ik drieëntwintig en de klok tikt. BPLP (BInk Pevensvale Literaire Producties) is mijn laatste mogelijkheid om mijn woorden in druk te zien. Op andermans kosten bedoel ik, mijn self-pubbing van "De ochtendstond maakte haar zwanger" kostte vierduizend euro. Vier exemplaren verkocht: aan mijn moeder, twee collega's en de dronken overbuurman. Een rendement van -100% plus een beetje, eens maar nooit meer. Rijk ga ik worden als schrijver. Deze tweeduizend reiskosteneurie naar zijn vaste vakantiestek is: de helft van mijn selfpublishingverlies én een aangenaam verblijf én de deur naar roem.
   'Op bladzijde drie rijst een jonge adonis uit zee,' zeg ik, 'op een strandje zoals hier. Verlekkerd aangestaard door een cougar, zoals die oude taart.' Ik wijs naar een grijzige dikkerd met hangende schouders in een lubberende tijgerbikini, die voorzichtig twee glazen rode vloeistof van de bar tilt. 'Op bladzijde twaalf krikken ze de draden uit de hangmat. En ze verwikkelen romantisch door tot bladzijde driehonderdveertien.'
   Vette elevatorpitch, toch?
   De trieste tijger-geprinte zet de glazen op ons tafeltje en zegt: 'De ijsklontjes zijn op, Binkie.' 
   Oeps, mijn research moet beter.
   'Suffe muts,' antwoordt Bink.
   'Sorry, ik kijk bij de BongoBar.' Ze sloft weg. 
   Het lijkt of hij wakker schrikt. 'Hoe graag wil je?'
   'Schrijverschap is mijn toekomst.'
   'Jij speelt Adonis en driemaal raden wie Miss Cougar is.' Hij grinnikt. 'Dan neem ik deze week écht vakantie. Bij terugkomst verhuist jouw manuscript, opgemaakt en nagelezen, naar de schappen van het benzinestation.'
   'Deal.' 
   'Neem haar mee naar huis en ik geef elk schrijfsel van je uit.'
   'Deal.'