#418 Dit gaat ooit wel werken denk ik

'Ik kom wel die kant op,' had mevrouw Bolisloot gezegd. De 'persoonlijke' aanpak van De Bittere Pil in de praktijk gebracht. Omdat ik er al zo lang zit, had ik niet eens meer beleefd gesteld dat het wat mij betreft ook wel via Teams kan.

Als ik op de Dijk uitkijk naar een paar schepen die al een eeuwigheid op dezelfde plek lijken te liggen, voel ik haar aankomen. Bij sommige mensen gebruik je je ogen om hun aankomen waar te nemen, bij anderen hanteer je je zesde zintuig.
'Jan, dit is de perfecte plek voor het nieuws dat ik je ga brengen,' zegt Bolisloot zich richtend tot het Markermeer. De vrouw die zichzelf 'spokesperson' noemt kijkt je zelden in je ogen aan, het schijnt dat ze gelooft dat langdurig staren ongeluk brengt.
'Dit is voor elk type nieuws de perfecte plek, dus dat zal nog weinig zeggen.'

Bolisloot haalt de gladgestreken vellen van het manuscript uit haar tas en bladert erin alsof ze nog bevestiging moet zoeken voor wat ze nu gaat zeggen. Ze duwt haar ronde bril hard tegen haar neusvleugel, die daarop meteen weer af begint te zakken.
'Ja eigenlijk is het wel goed....'
'Maar?'
'Maar we hebben nou eenmaal een ander lezerspubliek. Die zitten niet op de arbeidersverhalen uit jouw dorp te wachten, sorry. We kunnen ons klantbestand niet negeren in deze.'
'Je bedoelt dat ze niet op al die zuip- en snuifverhalen zitten te wachten dat hun sprookjesidee van een 'schilderachtig, rustiek dorp' aan flarden rijt?'
'Zo zou je het ook kunnen stellen,' zegt Bolisloot nog snel voor ze zich omdraait en terug paradeert naar de Dijk blokkerende zwarte Mercedes. Vandaag pas ik even niet in hun filmscript, maar er zijn echt nog wel schepen die nog niet verbrand zijn.