Met een zucht doe ik mijn lege koelkast weer dicht. Dat wordt weer bij mams eten. Als ik het vriendelijk vraag, krijg ik vast nog wel een fles wijn mee terug. Ze zeggen dat je lijdensweg betere verhalen oplevert, maar leuk is anders.

Mijn telefoon rinkelt, onbekend nummer. Normaal neem ik dan niet op, maar wel als ik verhalen heb ingestuurd. “Goedenavond, met Theo” begin ik het gesprek.

“Hallo Theo, met Kees Duvelmans van uitgeverij De Rode Vlam. Ik heb je verhaal gelezen en wil dat graag met je bespreken. Heb je vanavond tijd?”

“Uh,  ja natuurlijk,” zeg ik terwijl ik koortsachtig probeer te bedenken welk verhaal ik naar hun opgestuurd heb en ook welke uitgever dit is, “waar wil je afspreken?”

“Koffiehuis De Gebrande Boon. Als we opschieten dan kunnen we daar nog terecht voordat ze sluiten. Ik ben er over tien minuten.”

De Gebrande Boon haal ik ook in tien minuten wanneer ik een beetje snel fiets. “Ja, prima. Tot zo.”

Opgewonden houd ik nog even snel mijn kop onder koud water, kam mijn haren en doe een schoon shirt aan. Zou het eindelijk gaan gebeuren?

Een kwartier later stap ik het koffiehuis in en zie Kees direct zitten. Hij is de enige gast. Hij wenkt me en ik zwaai terug.

“Ik zal snel ter zake komen,” begint Kees, “ze sluiten al bijna. Ik heb je verhaal Sneeuwpoppen In De Zomer gelezen en wil het uitgeven. Daarnaast wil ik je een voorschot geven voor je andere verhalen die ongetwijfeld gaan komen. Wat vind je daarvan?”

Ik weet niet of ik het geloof en dat is te zien denk ik.

“Het is echt waar Theo. Ik heb het contract al bij me.” En hij haalt een dik pak papier uit zijn tas.

“Jemig,” antwoord ik, “ik weet niet wat ik moet zeggen. Bedankt voor het vertrouwen natuurlijk.”

“Geen dank hoor, je verhaal heeft het werk gedaan.”

“En wat verwacht je dan van mij de komende tijd?”

“Je ziel.”

Ik keek hem sprakeloos aan.

“Figuurlijk dan natuurlijk.” En hij knipoogt erbij. “Nou, wat zeg je ervan? Gaan we het doen?”

Ik knik, draai het dikke contract naar me toe, blader het door waarbij mij alleen de bedragen opvallen en teken op de stippellijn.

Kees stopt zijn kopie direct na het tekenen in zijn tas en staat op. “Fijn zakendoen met jou Theo. We bellen!”

Ik kijk hem verbluft na terwijl hij wegloopt. Is dit echt gebeurd? Heb ik een deal? Hij loopt langs een spiegel. Ik zie geen spiegelbeeld. Mijn maag valt tussen mijn knieën. Wat heb ik in godsnaam getekend?