‘Ik wil hèt niet!’ schreeuw je. Je oogleden trillen als nieuwjaarszwemmers in de Noordzee. Ook het bed schudt. Sonja schudt. Het Ikeanachtlampje flikkert als een stroboscoop. Flikkeringen zoals daarnet in de Carré. Pinten hijsen met de boys. Heel veel pinten. Te veel pinten, zoals steeds. Je Dolce&Gabanna namaakjas ligt op de vloer naast het bed. Die smeet je daar nadat je de trap met twee treden tegelijk oprende, de slaapkamerdeur openstampte en haar voor stinkende hoer uitmaakte. 

De slaapkamer meurt naar haar zweet en slaap. De potpourri op de vensterbank verdoezelt de schimmels, niet haar bek, denk je. Sinds ze het wist, pit Sonja vroeg. En veel. Pitten. Platliggen. Dik worden. Vadsig. Haar ogen schoten wijd open toen je schreeuwde, maar helemaal wakker was ze niet. Haar slaperige varkenskijkers staren alsof je een crimineel bent. Ja, je hebt gezopen. En ja, je ging naar de Carré, ook al had ze het je verboden. En ja, je bent razend, dat spotten haar dromerige ogen correct. Dat je hyperalert bent, dat beseft ze niet. Hoewel de alcohol in je brein een wolk waas wil spinnen, zit je in hyperfocus, denk je. Je vingers jeuken als een mierenhoop. Je krabt met je linkerwijsvinger jouw rechterhand. 

Die pillen van Piet, denk je, daarom die focus. Het slaapkamerplafond stijgt hoger. Het nachtkastlampje zwaait als een politieagent naar een chauffeur bij een alcoholcontrole. Hier parkeren. Blazen in het pijpje. Je blaast en ruikt de alcohol. Sonja zucht. Het lampje zwaait als een steward naar een Airbus. Hier is de landingsbaan, sukkel! Je kijkt naar de landingsbaan die het bed is. Sonja ligt in het midden van de witte baan. Ze ligt en staart naar jou als een koe naar een boer die niet meer melkt. De uiers opgezwollen, dik en vadsig. Als een Airbus.

Je hoort Piet snoeven in de Carré. ‘De die van mij moet niet denken mij iets te verbieden,’ zei hij. ‘Afgericht is dat wijf. Als ik met mijn zatte botten thuiskom, ligt ze klaar met haar benen open. Als ik thuis kom tenminste,’ lachte hij. Sonja lag niet klaar, deed ze nooit en nu helemaal niet meer. Dik te knorren. Onnozel naar jou te staren. Uit te dagen. Je zit in hyperfocus. Het plafond lijkt weggevlogen en het bedlinnen vibreert. Haar dikke buik zwelt als een ballon. Op de ballon groeit een mond en die lacht jou uit. Slappeling! Onnozelaar!

Jouw rechterhand vormt een vuist.

Je brengt je rechterhand zo hoog mogelijk, spant alle spieren en mept zo hard als je kan op Sonja’s bolle buik. Ze schreeuwt. Je linkerhand vormt een vuist en volgt het voorbeeld van jouw rechter. Sonja brult. De gil is een lach, denk je. Ze lacht je uit?

Pas als Sonja geen geluid meer maakt en het bedlinnen haar in een rode vlek omringt, stop je de mokerslagen.

‘Ik wil het niet,’ mompel je. De bloedvlekken tollen als spinnen in het rond.

Je verliest je evenwicht en tuimelt op het bed. 

Bloed stinkt, denk je. Je ziet de potpourri op de vensterbank en valt in slaap.