Opdracht "Welkom"

Virologisch

Potverdorie, ik wilde via de neus naar binnen, maar die zat vol met pollen, en daar kon ik niet langs. Nu moest ik lenzenvloeistof ontwijken, maar daarna kon ik via het rechteroog naar binnen. Een omweg.
Er stond me een welkomstcomité te wachten waar ik al rekening mee had gehouden. De slijmvliezen probeerden me met hun glibberigheid in de war te maken, maar ik maakte gebruik van hun gladde kant om verder te glijden. Vervolgens struikelde ik over de haren op sommige cellen, ik moest hordelopen en daar heb ik een bloedhekel aan. Het gaf me kracht om door te zetten en dat had ik nodig, want inmiddels was er een leger macrofagen opgetrommeld. Verdomd vervelende rakkers die overal vriendjes hebben zitten die hen te hulp schieten om mij te vernietigen. Overdreven geagiteerde types zijn het, die nergens onderscheid in maken, iedereen is de vijand. Kinderachtig. Ik mag me toch ook wel eens ergens nestelen? Me thuis voelen? Blijkbaar niet. Ik moet steeds over mijn schouder kijken, anders word ik zonder pardon opgevreten.
De stofjes die ze hebben opgeroepen om mij te bestrijden zijn inmiddels zo overijverig dat ze de longen ook beschadigen met hun acties. Ze beseffen niet eens dat ze mij helpen, geloof ik. Ik laat het lekker zo.
Het is me gelukt om de longen te bereiken, en nu begint voor mij het feest. Ik laat mijn kinderen hier in hoog tempo geboren worden, zodat we van deze plek snel een thuis kunnen maken. Ik zal wel een beetje opletten of onze gastheer ons blijft verdragen, want als hij doodgaat moeten we verhuizen, en dat is niet de bedoeling. Ik ben verhuismoe.
Ik zing mijn ontelbare kinderen in slaap op het ritme van de ziekenhuispiepjes die hier vagelijk te horen zijn en tel mijn zegeningen.