Willem keek verstoord op van zijn boek bij het horen van de deurbel. Buiten sloeg de regen tegen het huis en de kale takken van de boom bogen onder de kracht van de wind. Druppels trokken onregelmatige patronen op de ramen. Een uur geleden had hij de lampen in huis aangedaan en zich verheugd op een rustige avond. En nu dit...wie trotseerde dat slechte weer om bij hem langs te komen. Hopelijk ging hij of zij weg als niet open werd gedaan.
Hij sloeg een bladzijde om maar weer klonk de bel. Langer en doordringender nu.
Willem sloot zijn ogen, haalde diep adem en stond op. Met het boek in zijn hand liep hij naar de gang.
Voor de deur stond een korte gezette gestalte, zwart afgetekend tegen het glas.
' Doe open, ik weet dat je thuis bent. '
Willem dacht dat hij de stem herkende. Hij knipte het ganglicht aan en opende de deur.
In de stromende regen stond een man die hem venijnig aankeek vanachter zijn beslagen brillenglazen.
' Nou, laat je me nog binnen of niet? '
Je bent niet welkom. Ik heb liever dat je weer weggaat. ‘
De man deed een stap naar voren. ‘Denk je nu echt dat ik door dit hondenweer kom als het niet echt belangrijk is. ‘Willem deed met tegenzin een stap opzij om de kleine man door te laten. Water droop van hem af en liet een grote natte vlek achter op de vloerbedekking.
Snel duwde Willem de deur achter hem dicht en sloot daarmee het slechte weer buiten.
In de kleine gang trok de man zijn jas en schoenen uit.
'Heb je iets om in mijn schoenen te stoppen. Een oude krant of zo...? '
Hij zocht naar een haakje voor zijn jas. Willem trok hem ietwat geïrriteerd uit zijn handen,opende een kastdeur en hing de jas aan een hangertje.
Handenwrijvend keek de man om zich heen en wachtte tot werd gevraagd naar de warme kamer te gaan.
Moedeloos ging Willem hem voor en wees naar een stoel. ' Wat is er zo dringend dat je me door dit hondenweer heen na lange tijd komt lastig vallen, Arthur.'
' Heb je wat te drinken voor me, uit naam van onze oude vriendschap.'
Willem snoof, wilde iets zeggen maar hield zich in. Hij legde zijn boek op tafel en ging naar de keuken.
'Koffie?'
' Lekker.'
Terwijl de koffie doorliep stond Arthur voor het raam en staarde naar buiten, met de handen in zijn zak alsof hij in gedachten was verzonken. Hij draaide langzaam zijn hoofd om toen Willem binnenkwam met een blad met daarop de koffie en twee koppen.
' Hoe lang kennen wij elkaar al? ‘
Willem schonk de koffie in en ging zitten.' Al meer dan zeven jaar, Arthur. '
Arthur had een pafferig gezicht met dikke hangwangen en een dubbele onderkin. Zijn kleine oogjes glinsterden achter de dunne brillenglazen. Een paar sliertjes zwarte haren liepen over zijn kale schedel. Zijn dikke worstvingertjes grepen het oortje van het kopje.
' Meer dan zeven jaar, ' herhaalde hij. ' En ik dacht dat ik jou in die zeven jaar had leren kennen als een toegewijde dienaar van God, een luisterend oor voor de mensen van onze parochie.'
Willem nam een slok van zijn koffie.' Je maakt me zenuwachtig, Arthur.'
Met een flinke teug slikte Arthur de laatste slok hete koffie door en veegde met de bovenkant van zijn hand over zijn lippen.
' De kwestie is dat ik verhalen of noem het geruchten over jou heb gehoord, die ik niet kon geloven.'
Het leek alsof de temperatuur in de kamer een paar graden zakte. Arthur was opeens duizelig en voelde zich misselijk. Het kopje viel uit zijn krachteloze vingers. Als in een mist doemde het smalle gezicht van Willem voor hem op.
Hij besefte dat hij niet in orde was. Zijn maag trok krampachtig samen en het leek alsof zijn hoofd vol watten zat.
'Ik..ik ga nu naar huis, 'lispelde hij, 'dat ga ik doen. '
Het leek alsof de stem van Willem van ver kwam.'Jij gaat nergens meer heen, Artur. Ik had je al gezegd dat je niet welkom was. '