#414 - In een onderbroek

Georgette legt haar hand op mijn schouder, knijpt er stevig in en tuurt recht in mijn ogen. Het blauw in haar irissen blinkt blauwer dan de lak op haar Chevrolet. Wat hou ik van die machine. Als zij door een tunnel zoefde, wapperden haar zwarte krullen en gromde de motor als een bronstige gorilla. Ze had me meegenomen toen de auto nog naar showroom rook, nu moet het lederen interieur stinken naar blondedelletjeszweet. Georgette en haar delletjes, sinds haar blauwe Chevy, trekken ze een nummertje en schuiven ze in lange rijen aan.

‘Heb je goed gedaan, doetsie’, zegt Georgette met haar tandpastalach. Wat had ik goed gedaan? Achter de bal gerend als een kip zonder kop? Tien keer naast de bal gestampt? Gegild als een tienermeisje toen ze op mijn tenen trapte? Mijn tenen pulseren nog steeds. Haar voetbalschoenen waren stevig lederig, met gemene pinnen op de zool, met mijn turnschoenen leek het wel of ik blootvoets over het gras dartelde. Het gras prikte. En ik ben als de dood voor wespensteken. Of bijen.

Georgette moet mijn vragende blik opgemerkt hebben, ze knijpt opnieuw in mijn schoudervlees en trekt haar mond in een brede banaan. Wat hou ik van haar dikke lippen. Gemaakt om te gebruiken. Om iedere kikker tot een prins wakker te kussen. Georgette kust enkel prinsessen die weten dat ze prinsessen zijn. En blond. Of geblondeerd. Ook mijn kuiten pulseren. Doorzeefd door haar zolen. Waarom had ik ingestemd om mee te spelen? Ik haat voetbal. Ik vind voetballers stomme trutten met een egoprobleem, imbecielen die op balletjes trappen en juichen als dat stuk onverlaat in een netje belandt. Georgette is ook een voetballer, dus geheel consistent ben ik niet. Niet mijn fout, denk ik. Georgette rent niet, ze danst op het voetbalveld.

‘Echt wel,’ ze knijpt opnieuw, nu harder. Haar gespierde handen puilen uit haar getatoeëerde armen. Een zweetdruppel druipt van haar kin en druppelt op het gras. Ik snuif en ruik haar zweetgeur. Lavendelachtig. Meisjesachtig. Spoot ze parfum van haar moeder? Haar andere kant? Georgette is geen echte voetballer, denk ik. ‘Eén keertje dan,’ zei ik toen ze het me vroeg. Eén keertje meespelen, waarom niet, toch? Mijn knie bonst en eist medische aandacht. Georgettes stalen noppen landden op dat gewricht in een tackle om te moorden. ‘Sorry watje,’ zei ze. Meteen vergaf ik haar. Hoe kon ik anders?

‘Knap gedaan, sufferd, je bent welkom in ons team.’ Ze laat mijn schouder los en tikt op mijn bips. ‘Kom, nu eerst douchen.’

‘Welkom,’ mompel ik als in trance en staar naar het groene gras waar haar zweetdruppel plant vormt. Een wesp zoemt in een madeliefje. Ik bevoel mijn brandende schouder, mijn knie, mijn kuit en mijn tenen. 

‘Eerst douchen,’ glimlach ik.

Ik voel mijn onderbroek.