#413 De verdomd perfecte opvoeding

Emmy gebruikt de groene schep om nog wat korrelig zand naast het torentje te gooien. Ze stampt erop in een poging het geschikter te maken als bouwmateriaal. 'Auw oei,' is haar pijnkreet. Het zand zal te heet zijn, of ze heeft het weer voor elkaar gekregen op een steentje te trappen. Peter beweegt zijn logge roodverbrande lichaam overeind, maar met een armgebaar hou ik hem tegen. Je moet kinderen zelf de wereld laten ontdekken met al zijn eigenaardigheden, dan leren ze pas echt hoe ze ermee om moeten gaan.

Het torentje verzakt wat, en het lijkt nu meer op een ruïne. Emmy stampt weer, maar nu lijkt het meer op een driftbui. Vloeken zullen ze haar waarschijnlijk snel gaan leren, ze heeft er al bijna de leeftijd voor. Het is prima dat ze daar uitgebreid in onderwezen wordt. Met goed vloeken is niks mis, zolang je maar weet hoe je het met beleid moet doen. Emmy trapt de ruïne omver en vult opnieuw de gele emmer met zand. Dat heeft ze van mij geleerd; durven toegeven wanneer je idee niet goed uitpakt, en dan weer opnieuw beginnen.

Terwijl mijn behendige dochter plan B uitrolt, nadert er een hoge vloedgolf. Dit is een zee die zich zomaar tegen je kan keren als je niet oplet.
'Liefje, tijd om te verkassen,' sis ik in haar richting. 
Peter lijkt het allemaal nogal amusant te vinden. 'Zelf de wereld verkennen is allemaal prima, maar bij een beetje water smelt ze?'
Hij mist het inlevingsvermogen om te kunnen inzien dat een vrije opvoeding niet betekent dat je je verstand inlevert. 

'Hier is goed zand, mama,' zegt ze terwijl ze het uitgestrooide zand met een speciaal schepje stilleert. Peter begint nog harder te lachen. Ik grijp de badhanddoek, de schepjes en pak haar bij de hand. Bij de hand pakken is opvoedkundig beter dan de arm, want zo laat je je kind samenwerking zien in plaats van dominantie. 
'Je wilt niet verdrinken toch,' brom ik in haar richting. Schreeuwen is een absolute no-go, dat laat controleverlies zien. Ik neem haar mee naar de rand van de duinen, uitkijkend naar Peter die geen meter lijkt te verschuiven. Misschien zou een beetje zwemmen niet eens zo heel slecht zijn voor zijn lijn. Emmy wijst naar de golf die steeds kleiner lijkt te worden. De golf druipt af, meters voor de emmer die we vergeten waren mee te nemen. Mazzelgoaltje voor de opvoedprutsers. 
'Verdomme, mama.' In mijn hoofd plaatst ze er nog een heleboel vloekvarianten achteraan, aangemoedigd door Peter's galmende hoongelach.